Saturday, March 29, 2008

မၿဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။


လက္(စ)ေပါလ္
(Les Paul)

အေမရိကန္ ဂစ္တာသမား။

၁၉၁၆တြင္ ၀စၥကြန္ဆင္ၿပည္နယ္ ေ၀ၚကီရွာၿမိဳ႕၌ ဖြားသည္။

ေရဒီယို၌ ေက်းလက္ေတးမ်ား တီးခတ္သီဆိုရင္း စတင္နာမည္ရခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ပ္ဇ္ဂီတဘက္သို႔ ကူးေၿပာင္းကာ လက္(စ)ေပါလ္သံုးေယာက္၀ိုင္းကို ဖြဲ႕စည္းသည္။ ၁၉၃၈ မွ ၁၉၄၁ အတြင္း နာမည္ႀကီးဖရက္(ဒ)၀ါရင္းအဖြဲ႕ႏွင့္ လိုက္ပါ ေဖ်ာ္ေၿဖရင္း သံုးေယာက္၀ိုင္း ပို၍လူသိမ်ားလာသည္။ ၁၉၄၂တြင္ ေဟာလိ၀ုဒ္သို႔ေရာက္သည္။

၁၉၅၀ ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားအတြင္း သူအထူးေက်ာ္ႀကား ေအာင္ၿမင္လာသည္။ အဓိက,က ဇြဲနပဲႀကီးႀကီးႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ သူ၏ စမ္းသပ္တီထြင္မႈမ်ားေႀကာင့္ၿဖစ္သည္။ ဂစ္တာၿဖင့္ မာလတီပယ္ ရီေကာ့ဒင္းမ်ား သူ စတင္ၿပဳလုပ္သည္။ ေဆာလစ္ ‘ေလာ့ဂ္’ ဂစ္တာကို တီထြင္သည္။ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာ ေရပန္းစားေအာင္ သူႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။

ဇနီးေမရီဖို႔ဒ္ႏွင့္တြဲဖက္၍ ထင္ရွားေသာ ဓာတ္ၿပား အခ်ပ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြင္းခဲ့ၿပီး ရုပ္ၿမင္သံႀကားတြင္လည္း ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ႀကာေအာင္ ပူးတြဲတင္ဆက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းကာလ၌ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာအား ပို၍ပီၿပင္ထက္ၿမက္ေသာတူရိယာပစၥည္း ၿဖစ္ေအာင္ မြမ္းမံၿပဳၿပင္ေသာ အလုပ္ကိုပင္ ႏွစ္ၿမွပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။

‘ကိုယ္တကယ္လုပ္မႀကည့္ေသးပဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လုပ္မရဘူး လို႔ဘယ္ေတာ့မွမေၿပာနဲ႔’

***

ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ နံရံတံတိုင္းဟူသည္လည္း နာနာဖိတြန္းလွ်င္ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပိဳလဲသြားႏုိင္သည္။

‘မၿဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား’

အဲသည္ေန႔တုန္းက အလုပ္သမားေတြ ေၿမာင္းတူးေနႀကသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ေၿမာင္းကို စိတ္မ၀င္စား။ ေန႔လယ္စာ စားရန္ သူတို႔နားႀကသည့္အခ်ိန္ ဆံပင္ၿဖဴက်ဳိးက်ဲ ႏွင့္ အလုပ္သမားႀကီး တစ္ေယာက္ သူ႕ဘာဂ်ာေဟာင္းေလး ထုတ္ၿပီး မႈတ္သည့္အခါမွသာ ကြ်န္ေတာ္အံ့ႀသသေဘာက်ကာ ေငးႀကည့္ေနမိသည္။ အဲသည္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေလးပဲ ရွိေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ ‘ငါသာ ဒီလိုမႈတ္တတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ’ ဟုေတြးေနမိသည္။

သည္အခိုက္ အလုပ္သမားႀကီးက ဘာဂ်ာကို ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ရုတ္တရက္ထိုးေပးသည္။ ‘လုပ္ကြာ ခ်ာတိတ္ ၊ မႈတ္ႀကည့္စမ္း’

‘ကြ်န္ေတာ္ မမႈတ္တတ္ဘူး ခင္ဗ်’ ကြ်န္ေတာ္က ၿငင္းသည္။

လူႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ႀကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ‘ဘယ္ဟုတ္မလဲ ကေလးရ ၊ မႈတ္သာႀကည့္စမ္းပါ ၊ ေတာ္ႀကာေတာ့ မင္းကြ်မ္းသြားမွာ’ ဟုဆိုသည္။ အဲသည္ေနာက္ သူက ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္တာအတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုသည္။ ‘ကိုယ္ တကယ္လုပ္မႀကည့္ေသးဘဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လုပ္မရဘူးလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေၿပာနဲ႔ကြ’ ဟူ၍။

တစ္ေန႔မွာ စႏၵရားဆရာက အေမ့ထံ စာတစ္ေစာင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေပးပါသည္။ စာက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မညွာမတာ ေရးထားသည့္စာ။

‘ခင္ဗ်ားရဲ႕သား လက္စတာဟာ ဂီတပညာ ဘယ္ေတာ့မွ သင္လို႔တတ္မွာမဟုတ္ဘူး ၊ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကိုေနာက္ထပ္မသင္ႏုိင္ေတာ့ပါ’ တဲ့။

သည္စာ ဖတ္ၿပီးေနာက္ အလုပ္သမားႀကီး ေၿပာခဲ့ေသာစကားကို ကြ်န္ေတာ္ေၿပးသတိရသည္။

စင္စစ္ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဂီတပညာ သင္၍ မရႏုိင္ဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္မွ စမ္းသပ္မႀကည့္ရေသးတာ။ သင္လို႔ရတယ္ဆိုတာ သက္ေသၿပႏုိင္ေအာင္ ငါ ႀကိဳးစားမယ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။

အဲသည္ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာ ဂစ္တာအတီးသင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္နားမွာ ဂစ္တာသမားတစ္ေယာက္ရွိရာ အဲသည္လူ တီးသည့္အခါ ေဘးက အေသအခ်ာႀကည့္ၿပီး ႀကိဳးေၿခာက္ႀကိဳးေပၚမွာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ဘယ္အေနအထား ထား၍တီးလွ်င္ ဘယ္အသံထြက္သည္ဆိုတာ မွတ္သားကာ ၄င္းအတိုင္း ထပ္တူလိုက္တီး ႀကည့္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ သင္ယူရသည့္ခ်ိန္တာကရွည္ႀကာလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ကိုယ္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ တီးခတ္ႏိုင္မည့္ တူရိယာပစၥည္းတစ္ခုကိုေတြ႕ရွိခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။

အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ဂ်ပ္ဇ္ဂစ္တာကို ပင္တိုင္ထားၿပီး သံုးေယာက္၀ိုင္းတစ္ခု ဖြဲ႕စည္းသည္။ ၿပီး ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ႀကားလာရမည္ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ နယူးေယာက္သို႔ တက္ခဲ့ႀကသည္။ သို႔ေသာ္ နယူးေယာက္ေရာက္ေတာ့ နာမည္ႀကီးတီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ရြက္ပုန္းသီး ပညာသည္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းပင္ မဆက္ဆံခ်င္ႀကတာ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္သံကုိ ၿမည္းစမ္းႀကည့္ဖို႔ပင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူတို႔အလုပ္မ်ားေနႀကသည္။

တစ္ေန႔ ဘေရာ့ဒ္ေ၀း သဘင္ဂီတ လမ္းမ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခု၏ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္အဖြဲ႕ ထိုင္ေစာင့္ေနဆဲ နာမည္ႀကီး ပင္ဆီလ္ေဗးနီးယင္းအဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ ဖရက္(ဒ) ၀ါရင္း ဓါတ္ေလွကားဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားတာ ကြ်န္ေတာ္လွမ္းၿမင္သည္။ ရုတ္တရက္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္လူ႔ကို သည္ေနရာမွာပဲ တီးၿပလိုက္မည္ဟု ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အဖြဲ႕သားတစ္ေယာက္က လန္႔သြားသည္။ ‘ဟ ဒီေနရာႀကီးမွာ ျဖစ္ပါ့မလားကြ’ဟု ဆိုသည္။

‘တကယ္ၿဖစ္မၿဖစ္ ေသခ်ာေအာင္ စမ္းႀကည့္တာေပါ့ကြာ’ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာရင္း ဂစ္တာကို ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဓါတ္ေလွကားကလည္း ႀကာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္သံကို ႀကားရေသာအခါ ဖရက္(ဒ) အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဓါတ္ေလွကား ေရာက္လာ၍ ေလွကားထဲ သူမ၀င္မီမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ‘လက္(စ) ေပါလ္ သံုးေယာက္၀ိုင္း’ ကို သူငွားရမ္းၿပီး ၿဖစ္သြားေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ႀကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ညစဥ္ညတိုင္း ဂစ္တာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု တီထြင္စမ္းသပ္ တီးခတ္ေနခဲ့သည္။ သည္တူရိယာပစၥည္း တကယ္ထူးၿခားေပၚလြင္လာေအာင္ ၿမွင့္တင္ေပးႏိုင္မည့္ နည္းနာမ်ား ကၽြန္ေတာ္ မၿပတ္ရွာေဖြခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဂစ္တာတစ္လက္တည္းႏွင့္ပင္ ဂစ္တာမ်ားစြာပါ၀င္ေသာ သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုမွ ထြက္လာသည့္အသံမ်ိဳး ရေအာင္ ဖန္တီးရန္ နည္းလမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္အတြက္ ရစ္သမ္ ၊ မယ္လဒီ ၊ ဟာမိုနီ ၊ ဘက္ဂေရာင္း စသည္တို႔ကို တစ္ခုခ်င္း သီးၿခားစီ တီးခတ္ၿပီး အသံသြင္းယူသည္။ ထို႔ေနာက္ ၄င္းဓာတ္ၿပားမ်ားအားလံုးမွ အသံစံုကို ဓာတ္ၿပားတစ္ခ်ပ္တည္းသို႔ ေၿပာင္းေရႊ႕ထည့္သြင္းသည္။ ဤသည္ကား ယခုအခါ မာလတီပယ္(Multiples) ဟု လူသိမ်ားေနၿပီၿဖစ္သည့္နည္း ၿဖစ္ပါသည္။

ပထမဆံုး မာလတီပယ္ဓာတ္ၿပားမ်ား သြင္းရန္ ကုမၸဏီတစ္ခုႏွင့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုၿဖစ္ၿပီးေနာက္ မိသားစုထံ အလည္ၿပန္ခဲ့သည္။ အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္းအနားယူၿပီး အၿပန္လမ္းတြင္ ကားဘီးေခ်ာ္ၿပီး လမ္းေဘး ထုိးက်သည္။ ဆီးႏွင္းေတြထဲမွာ ရွစ္နာရီေလာက္ ႀကာၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႕ႀကကာ လူနာတင္ယာဥ္ႏွင့္ ေဆးရုံသို႔ ယူေဆာင္ႀကသည္။

ေဆးရုံက လူနာမွတ္တမ္းမွာ ေရးသားထားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ထိခိုက္ဒဏ္ရာစာရင္းက ေႀကာက္စရာ ရွည္လ်ားလြန္းလွသည္။ ေက်ာရုိးဆစ္ တခ်ိဳ႕ က်ိဳးသြားသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္လံုး က်ိဳးသြားသည္။ ႏွာေခါင္းရုိး က်ိဳးသည္၊ ညာဘက္လက္ေမာင္းရုိးက သံုးေနရာတိတိ က်ိဳးသြားသည္။ အဲသည္ေနာက္ နံရုိး အေတာ္မ်ားမ်ား၊ တင္ရိုးေခြ၊ ၿပီးေတာ့ ေၿခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး။

တစ္ေန႔နံနက္မွာ ဆရာ၀န္ေတြ ကြ်န္ေတာ့္ညာလက္ေမာင္းရိုးက က်ိဳးေႀကသြားတာေတြ သိပ္မ်ားေနသၿဖင့္ ၿပန္လည္ၿပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္းေနေႀကာင္း သံုးသပ္ၾကသည္။ သည္လက္ကို ၿဖတ္ပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေလမလား သူတို႔ ေဆြးေႏြးႀကသည္။

သူတို႔ ေၿပာဆိုႀကသည့္ စကားမ်ား၏ အနက္ အဓိပၸာယ္ အၿပည့္အ၀ကို ေသခ်ာစြာ ေစ့ငုေနမိသည့္အခ်ိန္ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာသံမွ် မႀကား။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိသည္က လက္ေမာင္းရင္းကသာ ၿဖတ္မည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ဂစ္တာသမားဘ၀ ဆံုးျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့သမွ် သဲေရက်ၿပီ ဆိုတာပဲ ၿဖစ္သည္။ ခုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္းကပင္ အတိတ္ကာလဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ လြင့္ေမ်ာေရာက္ရွိသြားသည္။ ဘာဂ်ာေဟာင္းေလးကို မႈတ္ေနသည့္ ေၿမာင္းတူးအလုပ္သမားႀကီးဆီသို႔။ ယခုအခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ ရရွိခဲ့သမွ် ေအာင္ၿမင္မႈသည္လည္း သူေပးသည့္ အႀကံဉာဏ္အတိုင္း လိုက္နာခဲ့ျခင္းေႀကာင့္သာ ၿဖစ္သည္။ ဆံၿဖဴက်ိဳးက်ဲႏွင့္ သူ႕ရုပ္သြင္ကို ကြ်န္ေတာ္ၿပန္ၿမင္လာသည္။

သို႔ႏွင့္၊ ကၽြန္ေတာ့္ခုတင္ႏွင့္ အနီးဆံုးမွာရွိသည့္ ဆရာ၀န္ကို လွမ္းေၿပာသည္။

‘ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာပါရေစဆရာ၊ ဒီလက္ေမာင္းကို ဆရာတို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားႀကည့္ႀကပါဦး၊ လံုး၀ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့မွပဲ မရဘူးလို႔ လက္ေလွ်ာ့ႀကရေအာင္လား ဆရာ’

သည္ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ခြဲစိတ္ႀကသည္။ ေၿခေထာက္က အရုိးကို လက္ေမာင္းဆီ ဆက္ပြားႏိုင္ၿပီးေတာ့မွသာ လက္တစ္ေခ်ာင္းလံုး ၿဖတ္ပစ္ရေတာ့မည့္ အႏၱရာယ္မွ လြတ္ေၿမာက္သြားေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ တံေထာင္ဆစ္ေနရာမွာ ျပႆနာက်န္ေနေသးသည္။ တံေထာင္ဆစ္နားတြင္ အရုိးေတြ ေၾကမြသြားသည္ျဖစ္ရာ အဲသည္ေနရာတြင္ သတၱဳျပားတစ္ခု အစားထိုးၿပီး ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရသည္။ သည္ေနရာမွာ အေကြးအဆန္႔လုပ္၍ ရမည္မဟုတ္ေတာ့။ ေကြးလွ်င္ အေကြးအတိုင္း ၊ ဆန္႔လွ်င္ အဆန္႔အတိုင္း တစ္သမတ္ရွိေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ဆရာ၀န္မ်ားအား ကြ်န္ေတာ္ ဂစ္တာတီးရန္ အဆင္ေျပသည့္ အေနအထားအတိုင္း ထားေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္သည္။

တကယ္ ဂစ္တာတီး၍ ရ မရ ေသခ်ာေအာင္ကား တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ မရဘူး ဆိုတာ မေသခ်ာမခ်င္း လက္မေလွ်ာ့ဘူးဟူေသာ မူ၀ါဒကို လက္ကိုင္ထားသူပီပီ အဲသည္ေစာင့္ဆိုင္းေနရစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ ေတးသြားေတြ၊ တီးကြက္ေတြကုိ ေခါင္းထဲမွာပဲ စဥ္းစားသည္ ၊ စီစဥ္သည္ ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု စမ္းသပ္တီးခတ္ၾကည့္ေနသည္။

တျဖည္းျဖည္း ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ဧရာမ ေလာင္းပေလး ဓာတ္ျပားၾကီး တစ္ခ်ပ္ တည္ေဆာက္မိလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဂစ္တာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ကိုင္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္ တီးခတ္မည့္ ဂီတသံစဥ္ေတြအားလံုး သည္ဓာတ္ျပားႀကီးထဲမွာ သိုမွီးထားသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေက်ာက္ပတ္တီးျဖည္ရမည့္အခ်ိန္ ဆိုက္ေရာက္လာပါသည္။ အဲသည္ေနာက္တြင္ လံုး၀ အခ်ိဳးမက်ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ညာဘက္လက္ကို အရင္တုန္းက သူတတ္ခဲ့သမွ်ေတြ ျပန္လုပ္တတ္ေအာင္ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ ျပန္လည္သင္ၾကားျခင္း ျပဳရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သံုးေယာက္၀ိုင္းတစ္ခု ထပ္မံ ထူေထာင္ကာ နယ္ပြဲစဥ္မ်ား စတင္သည္။

သည္လိုလုပ္ျဖစ္ရန္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ႀကီး သတၱိေမြးခဲ့ရသည္။ ဇြဲႀကီးႀကီးႏွင့္လည္း အားထုတ္ခဲ့ရပါသည္။ ယခင္ပံုမွန္အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လုပ္ႏိုင္ မလုပ္ႏုိင္ ဆိုသည္က စင္ေပၚတကယ္တက္ႀကည့္မွ ေသခ်ာေပါက္ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။

တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕၊ တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ ဆက္တိုက္ကူးကာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ထြက္ခဲ့သည္။ အလြန္ပင္ပန္းသည္။ သို႔ေသာ္ အဲသည္ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းလြန္းေသာ ခရီးစဥ္က အက်ိဳးရလဒ္ႀကီးမားခဲ့သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရမီက လက္ကို မီေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္တီးခတ္လာႏိုင္ခဲ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဓာတ္ျပားေတြ ျပန္သြင္းျဖစ္သည္။ သည္အခါမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဂစ္တာသံမွာ ဇနီးသည္ ေမရီဖို႔ဒ္၏ အဆိုပါ တြဲဖက္ပါ၀င္လာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ ဓာတ္ျပားေတြကို တစ္ကမာၻလံုးက ႏွစ္ျခိဳက္စြာ နားေသာတ ဆင္ၾကသည္။ ဓာတ္ျပား ခ်ပ္ေပါင္း ၁၇ သန္းေက်ာ္မွ် ၀ယ္ယူအားေပးခဲ့ၾကသည္။ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္က လူငယ္မ်ားေလာကတြင္လည္း ဂစ္တာ ဆိုေသာ တူရိယာပစၥည္းက အႀကီးအက်ယ္ ေရပန္းစားကာ အားတက္သေရာ ေလ့က်င့္တီးခတ္လာခဲ့ၾကသည္။

***

မ်ားမၾကာမီကမူ မိတ္ေဆြ ဂီတသမားတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္နည္းတူ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးထိခိုက္အနာတရျဖစ္သည့္အေၾကာင္းၾကားသိရသည္။ သူက စႏၵရားသမား ျဖစ္သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ စႏၵရားလံုး၀မတီးႏိုင္ေတာ့ၿပီ၊ ဂီတပညာရွင္ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မည္ဟု ၾကားရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကို စာေတြ အေစာင္ေစာင္ေရးကာ ဂီတကို မစြန္႕လႊတ္ဖို႔ ၊ ျပန္လည္ႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။

‘ကြ်န္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ’ သူ႕ထံမွ စိတ္ပ်က္စြာ အေၾကာင္းျပန္လာသည္။

‘မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာလား ၊ ေသခ်ာေအာင္ ခင္ဗ်ား စမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီလား’ ဟူ၍ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ေမးသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တိုက္တြန္းမႈ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ သူစႏၵရားျပန္တီးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေသာ အေနအထားမွ ေန၍ ေတာက္ပေသာ အနာဂတ္ တစ္ခု သူျပန္လည္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

***

သည္လိုပဲ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ တစ္ႀကိမ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြမွာ အုတ္နံရံႀကီး ကာဆီးထားသလို ခက္ခဲေသာ အေနအထားမ်ိဳးႀကံဳရတတ္ပါသည္။ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ၿပီဟု ထင္ရသည့္ၿပသာနာမ်ိဳး။ ေဆာင္ရြက္ရန္ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဟု ယူဆရေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ဳိး။

သည္အေနအထားမ်ိဳး ႀကံဳရေသာအခါ ငါ မတတ္ႏိုင္ဟု အလြယ္တကူ မေျပာပါႏွင့္။ ငါ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသလား လက္ေတြ႕ စမ္းၾကည့္ပါ။ မတတ္ႏိုင္တာ တကယ္ေသခ်ာပါၿပီဆိုေတာ့မွသာ လက္ေလွ်ာ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အေနႏွင့္မူ ငယ္စဥ္က ေတြ႔ဖူးသည့္ ေျမာင္းတူးသူအလုပ္သမားၾကီး၏ ေက်းဇူးႀကီးမားလွေသာ ၾသ၀ါဒစကားကို လုိက္နာခဲ့သည့္ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ နံရံတံတိုင္းဟူသည္လည္း နာနာ ဖိတြန္းလွ်င္ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပိဳလဲသြားႏိုင္သည္ဆိုတာ ေတြ႕ျမင္သိျမင္ခဲ့ျပီျဖစ္ပါသည္။

***

[ရည္ညႊန္း။ ။ Advice – Reader’s Digest, July 1957]

ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

Thursday, March 27, 2008

သတၱိဆိုတာ

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။


သတၱိဆိုတာ

………

“အဲဒီေတာ့ ရွင္က ကြ်န္မကို သတၱိရွိတယ္လို႔ယူဆတယ္ေပါ႔” သူမက ေမးသည္။

“ဟုတ္တယ္”

“အင္းေလ…ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မွာေပါ႔ ၊ ဒါေပမဲ့ သတၱိရွိတယ္ဆိုတာလဲ အဲဒီလို ရွိလာေအာင္ ႏႈိးဆြေပးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တခ်ဳိ႕ေႀကာင့္လို႔ ဆိုရမွာပါ ၊ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္အေႀကာင္း ကြ်န္မ ေၿပာၿပပါ႔မယ္”

***

“လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက ကြ်န္မ စတင္းဖို႔ဒ္ေဆးရုံမွာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ၊ အဲဒီမွာလီဇာဆိုတဲ့ လူနာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကြ်န္မေတြ႕ရတယ္ ၊ သူကေလးက အင္မတန္ၿဖစ္ခဲတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာဆိုးတစ္မ်ဳိးကို ခံစားေနရတာ ၊ သူ နာလန္ၿပန္ထူလာဖို႔အတြက္ကအသက္ငါးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့သူ႕ေမာင္ေလးဆီက ေသြးကို သြင္းေပးတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တယ္ ၊ ဒီေမာင္ေလးက သူကိုယ္တိုင္ သူ႕အစ္မရဲ႕ေရာဂါမ်ဳိး ၿဖစ္ခဲ့ၿပီး ထူးၿခားအံ့ႀသဖြယ္ ၿပန္က်န္းမာရွင္သန္လာခဲ့သူေလးပဲ။ အဲဒီေရာဂါကို ခုခံတြန္းလွန္ႏုိင္တဲ့ ပဋိပစၥည္းေတြလဲ သူ႕ရဲ႕ေသြးထဲမွာၿဖစ္ေပၚခဲ့တယ္ ၊ ဆရာ၀န္က ဒီကေလးကို သူ႕အစ္မရဲ႕ေရာဂါ အေၿခအေနအေႀကာင္း ရွင္းၿပၿပီး အစ္မအတြက္ သူ႕ေသြးကို ေပးလိုတဲ့ ဆႏၵရွိသလားေမးတယ္ ၊ ေကာင္ေလးဟာ ခဏေတာ့ ေတြသြားတာ ကြ်န္မ သတိထားမိတယ္ ၊ အဲဒီေနာက္ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ ရႈိက္ၿပီး သူၿပန္ေၿဖတယ္ ၊ ‘မမ အသက္ကို ကယ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ေပးပါ႔မယ့္’တဲ့”

“အဲဒါနဲ႔ သူ႕ဆီက ေသြးကို သြင္းတဲ့အခါ အစ္မခုတင္ေဘးမွာ သူလဲ ခုတင္တစ္လံုးနဲ႔ လွဲရင္း ႀကည့္ေနတယ္ ၊ ေကာင္းမေလးပါးၿပင္မွာ ေသြးေရာင္သန္းလာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႀကည့္ေနသူေတြအားလံုး နည္းတူ သူလဲ ၿပံဳးေနတာပဲ ၊ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာေလးက ၿဖဴေရာ္ေရာ္ၿဖစ္လာၿပီး အၿပံဳးေလးလဲ ၿပယ္သြားတယ္ ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ကို ေမာ့ႀကည့္ၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ အသံေလးနဲ႔ သူ ေမးရွာတယ္ ၊ ‘ကြ်န္ေတာ္ အခု တစ္ခါတည္း ေသသြားေတာ့မွာလား’ တဲ့”

“ကေလးက ငယ္ေတာ့ ဆရာ၀န္ရွင္းၿပတာကိုေကာင္းေကာင္း သေဘာမေပါက္ဘူး ၊ သူက သူ႕အစ္ကအတြက္ ေသြးေပးရမယ္ဆိုတာ သူ႕ေသြးအားလံုး ေဖာက္ေပးလိုက္ရမယ္လို႔ ထင္းထားတာကိုး”

“အဲဒါပါပဲ ၊ သတၱိစိတ္ ေမြးေပးတဲ့ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးလို႔ ကြ်န္မမွာလဲ သတၱိဆိုတာ ရွိတတ္လာခဲ့တာပါ”


[မူရင္း။ Dan MillmanOn Courage]


ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

Tuesday, March 25, 2008

အိမ္တက္မဂၤလာ

ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕အိမ္တက္မဂၤလာမွာအ၀အၿပဲသာစားႀကဗ်ဳိ႕ေအာ္ဒါမွာထားတာ။ စားၿပီးရင္ေသာက္ဖို႔လဲအဆင္သင့္ပဲဗ်ဳိ႕။ စားၿပီး ၊ ေသာက္ၿပီးရင္ဒီမွာပဲအိပ္ႀကေနာ္။ ကုတင္ေတြပါမွာထားတယ္။ မေလာက္လို႔ရွိရင္ေယာကၤ်ာေလးေတြႀကမ္းၿပင္မွာအိပ္ႀကတာေပါ႔ဗ်။ :D သိပ္ေတာ့မေသာက္ႀကနဲ႔ေနာ္။ အစ္မေတြ ၊ ညီမေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အေပ်ာ္သေဘာေလာက္ပဲေသာက္ႀကေပါ႔ဗ်ာ။ (ဟီးဟီး...မသိ ရင္တကယ္ေကြ်းသလိုလို) ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕အိမ္တတ္အလွဴေလးကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ေကာမန္႔ေလးေတြခ်န္ထားခဲ့ပါေနာ္။






















ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

Folder Option ေပ်ာက္သြားရင္

ပထမအဆင့္

ပထမဆံုး Window+R ႏွိပ္ပါ။ Run Box ေပၚလာပါမယ္။ Box ထဲမွာ gpedit.msc လို႔ရုိက္ထည့္လိုက္ပါ။ Box တခုထပ္တတ္လာပါမယ္။ အဲဒီထဲက User Configuration ဆိုတဲ့ေဘးက + ေလးကို Click တစ္ခ်က္ေပးပါ။ အဲလိုပဲ Administrative Templates အဲဒီကတဆင့္ Windows Components ၿပီးေတာ့ Windows Explorer ကို Click လိုက္ပါ။ Click လိုက္ရင္ Right Box ထဲမွ Removes the Folder Options menu item from the Tools menu ကို Double Click လိုက္ပါ။ Box တစ္ခုထပ္ေပၚလာပါမယ္။ Disabled ကိုေရြးၿပီး OK ႏွိပ္ပါ။ ဒီအဆင့္နဲ႔မရရင္လာၿပီေအာက္မွာ။

ဒုတိယအဆင့္
ထံုးစံအတိုင္း Window+R ႏွိပ္ပါ။ regedit လို႔ရုိက္ထည့္ပါ။ HKEY_LOCAL_MACHINE ေအာက္က SOFTWARE ေအာက္က MICROSOFT ေအာက္က WINDOWS ေအာက္က CurrentVersion ေအာက္က policies ကို Click လိုက္ပါ။ right box မွာ No Folder Option ဆိုတာကို Click ၿပီး Delete လိုက္ပါ။ OK ဒါဆိုရင္ေတာ့ Folder Option ၿပန္ေပၚပါၿပီေနာ္။

ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

mp3 (or) mp4 တို႔ကို Safely Remove Hardware နဲ႕ထြက္လို႔မရလွ်င္မည္သည့္နည္းလမ္းသံုးမလဲ

ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေနက်အတိုင္းေၿပာရမယ္ဆိုရင္ ပထမဆံုး Ctrl+Alt+Del ကီးကိုႏွိပ္လိုက္ပါ။
Box တခုေပၚလာပါမယ္။အဲဒီ Box က Processes ကိုေရြးလိုက္ပါ။
ထို႔ေနာက္ explorer.exe ကိုတခ်က္ ႏွိပ္ၿပီး End Process ကို Click ပါ။
Box တခုထက္ေပၚလာပါမယ္ Yes ကိုေရြးလိုက္ပါ။
(မွတ္ခ်က္***သင္သံုးေနေသာလုပ္ငန္းစဥ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရပ္သြားပါလိမ့္မယ္)
ၿပီးရင္ File ေအာက္က New Task (Run...) ကို Click ပါ။
Box တခုေပၚလာပါမယ္။အဲဒီ Box ထဲမွာ explorer လို႔ရုိက္ထည့္လိုက္ပါ။
ဒါဆိုရင္ Window စနစ္ကိုအစကေန ၿပန္စလုပ္ပါမယ္။
OK သင့္ mp3 (or) mp4 ကို Safely Remove Hardware နဲ႔ထြက္လို႔ရပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလလဲမရဘူးဗ်။

ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

Monday, March 24, 2008

ႏွလံုးသားအတြက္ တစ္သက္တာ အာဟာရ

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။


ႏွလံုးသားအတြက္ တစ္သက္တာ အာဟာရ

အတန္းထဲက

အမွတ္မထင္ေလ့က်င့္ခန္းေလးသည္

တစ္သက္တာမေမ့ႏုိင္စရာ

သင္ခန္းစာတစ္ခုၿဖစ္သြားခဲ့သည္။


သူ႕နာမည္ မာ့ခ္ အကၠလြန္။ သူက တကယ့္ကို ရွားရွားပါးပါး လူစားမ်ဳိး။

မင္နီဆိုတားၿပည္နယ္ ၊ ေမာရစ္ၿမိဳ႕ကေလးရွိစိန္႔ေမရီေက်ာင္းမွာ တတိယတန္း ကေလးေတြ စာသင္ေပးရစဥ္သူ႕ကိုကြ်န္မ စ,ေတြ႕ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ အတန္းသား ၃၄ ေယာက္လံုးပင္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ သည္အထဲမွာမွ မာ့ခ္က ပို၍ ထူးထူးၿခားၿခား။

လူက အလြန္သပ္ရပ္သန္႔ၿပန္႔သည္။ အၿမဲ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် တက္တက္ႀကြႀကြရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ ဆိုးတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုးတာေလးသည္ပင္ ရယ္ရႊင္ခ်င္စရာ။

သူက စကားလည္း အလြန္မ်ားသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ပါးစပ္ပိတ္မေနႏုိင္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာမ ခြင့္ၿပဳခ်က္မရဘဲ စကားေၿပာလွ်င္ အၿပစ္ၿဖစ္ေႀကာင္း သူ႕ကိုခဏခဏ သတိေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်န္မ အထင္ႀကီးမိရတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ အဲဒါက သူ႕ကို အၿပစ္ဒဏ္ေပးသည့္အခါတိုင္း “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ” ဟူ၍ တကယ္အရုိးခံ ႏွင့္ ၿပန္လည္ေၿပာဆိုတတ္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ အစတြင္ေတာ့ သူ႕စကားက နားထဲမွာ တမ်ဳိးႀကီး ၿဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႔စဥ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကားရကာ တၿဖည္းၿဖည္း ရုိး၍သြားသည္။

တစ္ေန႔ နံနက္မွာေတာ့ မာ့ခ္ကို စကားမေၿပာဖို႔ေၿပာရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားလြန္းသၿဖင့္ ကြ်န္မ စိတ္မရွည္ၿဖစ္ကာ ဆရာမေပါက္စမ်ား ထံုးစံအတိုင္း အမွားတစ္ခုကို က်ဴးလြန္မိသည္။ မာ့ခ္ကို ေစ့ေစ့ႀကည့္ကာ “ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္း ေၿပာရင္ မင္းပါးစပ္ ကို ပလာစတာ နဲ႔ ကပ္ထားမယ္” ဟူ၍ ေၿပာလိုက္မိၿခင္းၿဖစ္ပင္။

ဆယ္စကၠန္႔မွပင္ မႀကာပါ။ “မာ့ခ္ စကားေၿပာေနၿပန္ၿပီ” ဟူ၍ ခ်ပ္က လွမ္းတိုင္ သည္။ အတန္းသားမ်ားအား မာ့ခ္ကို ေစာင့္ႀကည့္ေပးရန္ ကြ်န္မ အကူအညီေတာင္းထား သည္ေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ မာ့ခ္ေနာက္ထပ္ စကားေၿပာလွ်င္ ဘယ္လို အၿပစ္ေပးမည္ ဆိုတာ အားလံုးေရွ႕မွာ ကြ်န္မေႀကညာမိခဲ့ၿပီးၿဖစ္ရာ ယခုၿပစ္မႈက်ဴးလြန္ၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္မ အၿပစ္မေပးဘဲ ေန၍မၿဖစ္ေတာ့။

အဲသည္တုန္းကအေႀကာင္းကို သည္ကေန႔မနက္မွ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့သလိုကြ်န္မ အာရုံထဲ တြင္ၿပက္ၿပက္ထင္ထင္ ၿမင္ေနဆဲၿဖစ္သည္။ စားပြဲဆီသို႔ ကြ်န္မေလွ်ာက္သြားသည္။ အံဆြဲကို ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ဖြင့္သည္။ အထဲက ပလာစတာေခြပို ယူသည္။ အစ ႏွစ္စ ညွပ္သည္။ ၿပီး ေနာက္မာ့ခ္ပါးစပ္ ႀကက္ေၿခခတ္ ကပ္ထားလိုက္ၿပီး အတန္းေရွ႕ၿပန္ေလွ်ာက္လာသည္။

သူဘယ္လိုေနသလဲ လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ သူက မ်က္စိမွိတ္ၿပသည္။

‘မွတ္ကေရာ…အခုေတာ့ စကားမေၿပာႏုိင္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား’ ဟုေတြးကာ သူ႕ကို ႀကည့္ၿပီး ကြ်န္မရယ္ေနမိသည္။ ကြ်န္မ သူ႕ဆီၿပန္သြားကာ ပလာစတာေတြ ၿပန္ခြာေပး လိုက္ေတာ့ တစ္ခန္းလံုး ႀသဘာသံေတြ ညံသြားသည္။ ပါးစပ္လည္း ဟ၍ရေရာ သူေၿပာ လိုက္သည့္စကားက ထံုးစံအတိုင္း “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ” ဟူ၍ပင္။

ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ကြ်န္မ အလယ္တန္း (Junior High) အဆင့္တက္ကာ သခ်ာၤ ဘာသာ သင္ရသည္။ ႏွစ္ေတြက အလ်င္အၿမန္ကုန္လြန္ခဲ့ရာ ဘာမွ်ပင္ ႀကာသည္မထင္ လိုက္ရဘဲ မာ့ခ္တစ္ေယာက္ ကြ်န္မအတန္းသို႔ၿပန္ေရာက္လာသည္။ လူက အရင္ ကထက္ ပိုေခ်ာလာသည္။ အေၿပာအဆိုက ယခင္အတိုင္း ယဥ္ေက်းဆဲပင္။ သို႔ေသာ္ ကိုးတန္းမွာ ကြ်န္မသင္သည့္ သခ်ာၤသစ္က အေတာ္ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္ရသည္ၿဖစ္ရာ မာ့ခ္တစ္ေယာက္ အရင္ကလို စကားမ်ားမ်ားမေၿပာႏုိင္ခဲ့။

တစ္ခုေသာ ေသာႀကာေန႔တြင္မူ အေၿခအေနကနည္းနည္းပိုဆိုးေနခဲ့သည္။ အဲသည္ ရက္သတၱပတ္ တစ္ခုလံုး သခၤ်ာသစ္သင္ခန္းစာတစ္ခုကို အတန္းသားမ်ား အႀကိတ္အနယ္ ႀကိဳးပမ္းတြက္ခ်က္ခဲ့ႀကရသည္။ သင္ခန္းစာက ခက္ေတာ့ ကေလးေတြ စိတ္ပင္ပန္းကာ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦးလည္း ခါတိုင္းလိုသည္းညည္းမခံႏုိင္ဘဲ အလြယ္တကူ စိတ္တိုေန ႀကသည္။ သို႔ႏွင့္ အေၿခအေနေတြ သည့္ထက္ ဆိုးရြားမသြားမီ ထိန္းသိမ္းရန္ အစီအစဥ္ တစ္ခု ကြ်န္မၿပဳလုပ္သည္။

ကြ်န္မအစီအစဥ္က အတန္းသားတစ္ဦးခ်င္းအားမိမိ အတန္းေဖာ္မ်ားအမည္ကို တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု နည္းနည္းစီ ခ်ဲ၍ တန္းစီလ်က္ ဗလာစာရြက္တြင္ ေရးခ်ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ အမည္တစ္ခုစီ၏ အနီးတြင္ ခ်န္ထားသည့္ ကြက္လပ္ အသီးသီး၌ ၄င္းအတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ပတ္သက္၍မိမိၿမင္သည့္ အေကာင္းဆံုးအခ်က္တစ္ခုစီကို စဥ္းစားေရးသား ႀကေစသည္။ ထို႔ေန႔က က်န္ရွိသည့္ စာသင္ခ်ိန္ေလးမွာ ၄င္းကထင္ၿမင္ခ်က္မ်ား ေရးသားႀကရင္းပင္ ကုန္ဆံုးသြားသည္။ အတန္းၿပီးသည့္အခါ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အားလံုး သူတို႔စာရြက္ကေလးေတြ ကိုယ္စီ ကြ်န္မဆီ အပ္ၿပီး ၿပန္ႀကသည္. ခ်ပ္က ကြ်န္မကို ၿပံဳးၿပသည္။ မာ့ခ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၊ အားလပ္ရက္မွာ ဆရာမ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ” ဟူ၍ႏႈတ္ဆက္သည္။

အဲသည္ စေနေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတစ္ဦးစီ၏ အမည္ကို စာရြက္လြတ္ တစ္ရြက္စီ ထိပ္တြင္ ကြ်န္မ ေရးထိုးၿပီးေနာက္ ၄င္းတစ္ဦးစီႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းအသီးသီးတို႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ားကို စီတန္း၍ ေရးခ်သည္။ တခ်ဳိ႕အတြက္ တစ္ရြက္ ေရးရသည္။ တခ်ဳိ႕အတြက္ ႏွစ္ရြက္။

တနလာၤေန႔ ေရာက္ေသာအခါ အဲသည္စာရြက္မ်ားကို သက္ဆိုင္သူ အသီးသီးသို႔ ကြ်န္မ ၿဖန္႔ေ၀ေပးလိုက္သည္။ သည္စာရြက္္ေတြ ဖတ္ကာမႀကာမီပင္တစ္တန္းလံုး ၿပံဳးလာ ႀကတာ ေတြ႕ရသည္။

“ဟယ္…တကယ္လား ၊ ငါက သူမ်ားေတြဒီကိစၥ သတိထားမိမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး”

“ငါ႔ကို သူမ်ားေတြ သူမ်ားေတြ ဒီေလာက္သေဘာက်လိမ့္မယ္လို႔ လံုး၀ထင္မထားဘူး”

စသည့္ တီးတိုးမွတ္ခ်က္ခ်သံမ်ားကြ်န္မႀကားရသည္။

သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့သည္စာရြက္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သူ႕ထံကမွ် စကားတစ္ခြန္း တစ္ပါဒ မႀကားရေတာ့ပါ။ စာသင္ခ်ိန္အၿပီးမွာသူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြး ေၿပာဆိုႀကတာ ၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္မွာ မိဘမ်ားကို ၿပႀက ေၿပာႀကတာေတြေတာ့ ရွိေလမလား မေၿပာတတ္ပါ။

သို႔ေသာ္ အဲသည္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမႈေတြ ရွိ ၊ မရွိဆိုတာက အေရးမႀကီးပါ။ အေရး ႀကီးသည္က သည္စာရြက္ေတြ ေပးလိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း သူတို႔တစ္ေတြ ေၿပာင္းလဲ သြားၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ အတန္းသူ အတန္းသားေတြ အားလံုး ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်ၿဖစ္လာႀကၿပီး တစ္ဦး ကိုတစ္ဦးလည္း ယခင္က နည္းတူ ခင္ခင္မင္မင္ ၿပန္လည္ ဆက္ဆံလာႀကပါသည္။

သည္လိုၿဖင့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း မာ့ခ္တို႔ အုပ္စု ကြ်န္မလက္က ထြက္ကာ အတန္းသစ္ အဆင့္ဆင့္ေတြတက္သြားႀကပါသည္။

ႀကားမွာ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ႀကာခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ ကြ်န္မ အပန္းေၿဖခရီးမွ ၿပန္လာ ေတာ့ မိဘမ်ားက ကြ်န္မကို ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳႀကသည္။ အိမ္သို႔အသြား ကားေပၚတြင္ ရာသီဥတု အေႀကာင္း ၊ ကြ်န္မခရီးစဥ္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားအေႀကာင္းေတြ ေမးၿမန္းေၿပာဆို လာႀကရင္း စကားစ နည္းနည္းၿပတ္သြားခ်ိန္တြင္ အေမက အေဖ့ဘက္ လွည့္ကာ အခ်က္ ေပးသည့္ ေလသံၿဖင့္ “အေဖႀကီး” ဟု ဆိုလိုက္သည္။ အေဖက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔ကာ စကား စ,သည္။

“အကၠလြန္းမိသားစု ညတုန္းက ဖုန္းဆက္တယ္”

“ဟုတ္လား ၊ သူတို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ၿပတ္ေနတာ ေတာင္ ႏွစ္ေပါင္ကို မနည္းဘူး ႀကာၿပီေနာ္ ၊ မာ့ခ္ တစ္ေယာက္လဲ ဘယ္လိုေနသလဲ မသိဘူး” ကြ်န္မက ၿပန္ေၿပာလိုက္မိ သည္။

အေဖက တည္ၿငိမ္စြာပင္ ဆက္ေၿပာသည္။

“မာ့ခ္ ဗီယက္နမ္မွာ က်သြားတယ္…၊ နက္ၿဖန္ သၿဂၤဳ ိဟ္မွာ ၊ သူတို႔မိသားစုက သမီးကို အသုဘ လိုက္ပို႔ေစခ်င္ႀကတယ္”

သည္ကေန႔တိုင္ေအာင္ပင္ အေဖ ကြ်န္မအား မာ့ခ္ကြန္လြန္သည့္သတင္းကို လမ္းမႀကီးေပၚက ဘယ္ေနရာနားမွာ ေၿပာၿပခဲ့သည္ဆိုတာ ကြ်န္မ တိတိက်က် အမွတ္ရေန ဆဲ ၿဖစ္သည္။

စစ္သည္ေတာ္တစ္ဦး၏ ရုပ္အေလာင္းအား စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ အခမ္းအနားမ်ားႏွင့္ ၿပင္ဆင္ ေနရာခ်ထားပံုကို ကြ်န္မ တစ္ခါမွ် မႀကည့္မၿမင္ဖူးပါ။ မာ့ခ္၏ ရုပ္သြင္က တကယ္ပင္ ရင့္က်က္ခံ့ညား၍ ေနသည္။ ကြ်န္မ ရင္ထဲတြင္ကား မာ့ခ္ရယ္…မင္း သာ စကားေၿပာႏုိင္မယ္ဆိုရင္ တစ္ကမာၻလံုးမွာ ရွိတဲ့ပလာစတာေတြအားလံုး ငါ ေပးပစ္ လိုက္မွာပါ ဟူ၍သာ ေၿပာဆိုေနမိခဲ့သည္။

အဲသည္ေန႔က ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွာ မာ့ခ္၏ သူငယ္ခ်င္းေတြ အၿပည့္ ေရာက္ရွိေန သည္။ ခ်ာလီ၏ ညီမက ေတးသီခ်င္း သီဆိုသည္။ သခၤ်ဳိင္းေနရာေဘးမွာ အေနရခက္လွ သည့္အထဲ မိုးက ရြာခ်ၿပန္သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ထံုးစံအတိုင္း ဆုေတာင္းပတၴနာၿပဳၿပီး ေနာက္စစ္သည္ေတာ္တစ္ဦးက ခရာမႈတ္သည္။

ထို႔ေနာက္ မာ့ခ္ကို ခ်စ္ခင္ႀကသူမ်ား သူ႕ေခါင္းတလား အနီးသို႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ အၿဖစ္ ခ်ဥ္းကပ္ ၿဖတ္သန္းႀကကာ သန္႔ရွင္းေသာ ေရစင္ေတာ္ ဖ်န္းပက္ႀကသည္။

အားလံုးေနာက္တြင္မွ ကြ်န္မ မာ့ခ္ရုပ္ကလာပ္ကိုေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေပးသည္။ ေခါင္းတလားအနီး ကြ်န္မရပ္ေနဆဲ ေစာေစာက ေခါင္းထမ္းရာတြင္ ပါ၀င္သည့္ စစ္သား ေလးတစ္ေယာက္ အနားကပ္လာကာ “မာ့ခ္ရဲ႕ သခၤ်ာဆရာမလားခင္ဗ်ာ…” ဟု ေမးသည္။ ကြ်န္မက ေခါင္းညိတ္ၿပကာ ေခါင္းတလားကိုပင္ မမွိတ္မသုန္ ႀကည့္ေနမိသည္။ “ဆရာမ အေႀကာင္း သူ အၿမဲေၿပာတယ္” သူက ဆက္ေၿပာေနသည္။

စ်ာပနာ အခမ္းအနား ၿပီးသည့္ေနာက္ မာ့ခ္ႏွင့္တစ္တန္းတည္းတက္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ခ်ာလီ၏ လယ္ေတာအိမ္သို႔ေန႔လယ္စာ စားရန္ သြားေရာက္ႀကသည္။ အဲသည္မွာ မာ့ခ္၏ အေဖႏွင့္အေမ လည္းေရာက္ေနႀကသည္။ ကြ်န္မအား ေတြ႕ရန္ ေစာင့္ ဆိုင္းေနႀကၿခင္းပင္။

“ဆရာမကို ၿပစရာတစ္ခုရွိတယ္” မာ့ခ္၏ အေဖက ဆိုကာ သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္သည္။

“မာ့ခ္ ကြန္လြန္တဲ့အခ်ိန္ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ေဟာဒီဟာေလး ေတြ႕ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္ ၊ ဆရာမ မွတ္မိလိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္”

သူက ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဖြင့္ကာ ႏြမ္းေႀကစုတ္ၿပတ္ေနၿပီၿဖစ္သည့္ ဗလာစာရြက္စ ႏွစ္ခု ကို ဂရုတစိုက္ ထုတ္ယူသည္။ စကၠဴစမ်ားက ၿဖန္႔လိုက္ ေခါက္လိုက္ လုပ္ဖန္မ်ားသၿဖင့္ ေခါက္ရုိးေနရာမွ ၿပတ္ေတာက္ကာ တိပ္စမ်ားႏွင့္ပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ၿပန္ကပ္ထားခဲ့ပံု ေပၚေန သည္။ ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာပင္ ႀကည့္စရာ မလိုပါ။ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရးသည့္ မာ့ခ္အေႀကာင္းအေကာင္းဆံုး မွတ္ခ်က္ေတြကို စုစည္းေပးထားသည့္ မွတ္တမ္း စာရြက္ မ်ားၿဖစ္ေႀကာင္း ကြ်န္မသိပါသည္။

“ဒီအတြက္ ဆရာမကို အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၊ ဆရာမၿမင္တဲ့အတိုင္း သူက ဒီဟာေလးကို သိပ္တန္ဖိုးထားတာ” မာ့ခ္၏ မိခင္က ဆိုရွာပါသည္။

မာ့ခ္၏ အတန္းေဖာ္ေတြ ကြ်န္မတို႔ အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာႀကသည္။ ခ်ပ္က ရွက္ၿပံဳး ကေလး ၿပံဳးကာ “ကြ်န္ေတာ္လဲ ကြ်န္ေတာ့္စာရြက္ေလးကို သိမ္းထားပါတယ္ ၊ အိမ္က ကြ်န္ေတာ့္စားပြဲ အေပၚဆံုး အံဆြဲထဲမွာ အၿမဲ ရွိတယ္”

“ခ်ာလီကလဲ သူ႕စာရြက္ကေလးကို ကြ်န္မတို႔ လက္ထက္ပြဲ အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ ထည့္ထားခိုင္းတာဗ်” ခ်ာလီ၏ ဇနီးက ၀င္ေၿပာသည္။

“ကြ်န္မမွာလဲ ရွိတယ္ ၊ ဒိုင္ယာရီထဲ ညွပ္သိမ္းထားတယ္” မာရီလင္က ဆိုသည္။

ထို႔ေနာက္ ေနာက္ထပ္ အတန္းေဖာ္တစ္ဦး ၿဖစ္သူဗစ္ကီက လက္ေပြ႔ အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏႈိက္ဖြင့္ၿပီး သူ႕စာရြက္ ေႀကေႀကမြမြေလးကို ထုတ္ၿပသည္။ “ကြ်န္မကေတာ့ ဒါေလးကို အၿမဲ ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေဆာင္ထားတယ္ ၊ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးလဲ သူတို႔ စာရြက္ေတြ ရုိရုိေသေသသိမ္းထားႀကမွာပါ” ဟူ၍သူကဆိုသည္။

သည္ဟာေတြ ႀကားရၿပီသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ကြ်န္မ လံုး၀ထိန္းထားႏုိင္စြမ္း မရွိ ေတာ့ပါ။ အဲသည့္ေနရာမွာပင္ ထိုင္ကာ ကြ်န္မ ငိုခ်လိုက္မိပါသည္။ မာ့ခ္အတြက္ေရာ မာ့ခ္ကို ေနာက္ထပ္ဘယ္ေသာအခါမွ် ေတြ႕ႏုိင္ႀကမွာ မဟုတ္ေတာ့သည့္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း မ်ား အတြက္ပါ ကြ်န္မ ငိုလိုက္မိၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။

[မူရင္း။ ။ Helen P.MroslaAll The Good Things]


ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

ဘာေတြပဲ ၿဖစ္ေနေန ၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။


ဘာေတြပဲ ၿဖစ္ေနေန ၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်


၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားၿပည္၌ ရစ္ခ်တာ စေကး ၈.၂ ရွိသည့္ အင္အားၿပင္းထန္ေသာ ေၿမငလ်င္ႀကီးတစ္ခုၿဖစ္ေပၚသည္။ တိုက္တာအိမ္ရာေတြ ေၿမႀကီးမွာ ၿပားၿပား၀ပ္သြားၿပီး ၄မိနစ္ပင္ မၿပည့္သည့္အခ်ိန္အေတာအတြင္း လူေပါင္း ၃၀,၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။

အပ်က္အစီးေတြ ဖရုိဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ားႀကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကိုအိမ္မွာ ေဘးမသီရန္္မခထားခဲ့ကာ သူ႕သားရွိေနမည့္ စာသင္ေက်ာင္းဆီသို႔ ေၿပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေၿမမွာ ၿပားခ်ပ္ေနၿပီ။

ရုတ္တရက္သူ႕ရင္ထဲဆို႔နင့္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားၿဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကိုသူေပးထားသည့္ ကတိစကားကို ၿပန္၍ သတိရသည္။ “ဘယ္ကိစၥမ်ဳိး ႀကံဳႀကံဴသားဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔ ၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်” ဆိုေသာစကား။ သူ႕မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအိုင္လာသည္။ သူေရွ႕တြင္တစ္ခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္းရွိခဲ့ေသာ ေနရာ၌ အုတ္ပံုအစုအေ၀းတစ္ခုရွိေနသည္။ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္စရာ မရွိေအာင္ပိၿပားေနသည့္ အုတ္ပံုႀကီးတစ္ခု။ သို႔ေသာ္သားထံေပးထားခဲ့သည့္ကတိစကားကို သူထပ္တလဲလဲ ၿပန္ႀကားေနသည္။

စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းကာသူ ေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း လိုက္ပို႔ေနက်ၿဖစ္သည့္ သူ႕သားငယ္၏ စာသင္ခန္းရွိရာ ေနရာကို မွန္းဆ ရွာေဖြသည္။ သားတို႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦး၏ လက္ယာဘက္အပိုင္းေနာက္ဘက္ၿခမ္းမွာ။

သည္ေနရာသို႔ သူေၿပးသြားသည္။ ၿပီး အုတ္က်ဳိးအုတ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြဖယ္ရွားၿခင္း ၿပဳေလသည္။

သူ ဖယ္ရွားေနဆဲ တၿခားမိဘေတြပါ ေရာက္လာႀကသည္။ “ငါ႔သားေလး ေသပါၿပီ” ။ “အမယ္ေလး…ငါ႔သမီးေလး မရွိေတာ့ပါဘူး” စသၿဖင့္ ေသာကမီး ၊ ပရိေဒ၀မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေႀကြးႀကၿမည္တမ္းႀကသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည့္ တခ်ဳိ႕မိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြးရူးေသြးတမ္း လုပ္ကိုင္ေနဟန္ရွိေသာ) သူ႕အား ကရုဏာသက္ကာ ေက်ာက္ပ်က္ အုတ္က်ဳိးပံုမွေဖ်ာင္းဖ်ေခၚယူႀကသည္။

“မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”

“ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”

“အဲဒီလို လုပ္ေနလို႔ အက်ဳိးမထူးေတာ့ပါဘူး ၊ အိမ္သာ ၿပန္ပါဗ်ာ”

“စိတ္ထိန္းမွေပါ႔ ၊ ခင္ဗ်ားၿမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ၊ ဘာလုပ္လို႔ရဦးမွာလဲ” စသၿဖင့္ ေၿပာႀကသည္။

တခ်ဳိ႕ကဆိုလွ်င္ “ေဟ့လူ…ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ဆိုးေနဦးမယ္” ဟုၿပစ္တင္ႀကသည္။

သည္လိုလာေၿပာသည့္မိဘတိုင္းကို သူက စကားတစ္ခြန္းပဲၿပန္ေၿပာသည္။ “ဒီမွာ…ခင္ဗ်ား အခု ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ၀င္ကူမလား ၊ မကူဘူးလား ၊ ဒါပဲေၿပာဗ်ာ” ဟူ၍။ သည္ေနာက္ အဲသည္လူေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ သူ႕သားကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ဖို႔ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္တံုးခ်င္းတစ္ဖဲ့ခ်င္းေကာက္ယူဖယ္ရွားသည္။

သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရွိ ေရာက္လာၿပီး သူ႕ကိုဆြဲထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ “မီးေတြ ေလာင္ေနၿပီ ဘယ္ေနရာကမဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏုိင္တယ္။ ခင္ဗ်ားအတြက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္လုပ္ပါ႔မယ္ ၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ၿပန္ပါ” ဟု ဆိုသည္။ သားကိုခ်စ္ေသာ အေဖကေတာ့ သူ႕စကားကို အေရးမထား။ “ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ကူညီမလား ၊ မကူညီဘူးလား ၊ ဒါပဲေၿပာပါ” ဟုပဲၿပန္ေၿပာသည္။

ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။

“ခင္ဗ်ား ေသြးရူးေသြးတန္း ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔ ၊ ခင္ဗ်ားေႀကာင့္ တၿခားလူေတြမွာ အႏၱရာယ္ၿဖစ္မယ္ ၊ အိမ္ၿပန္ပါ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ႔မယ္”

ရဲကိုလည္း ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကိုကူညီမွာလားပဲသူၿပန္ေမးသည္။

မည္သူကမွ် မကူညီ။

သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူ႕ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္းဇြဲနပဲႀကီးစြာသူတူးေဖာ္သည္။ သူ႕မွာ အေရးႀကီးေနတာတစ္ခုပဲ ရွိသည္။ “ငါ႔သားေလး ေသၿပီလား ၊ အသက္ရွင္ေနေသးလား” ဒါေသခ်ာဖို႔ လိုသည္။ မ်က္ၿမင္ဒိ႒ သူေတြ႕ရဖို႔ လိုသည္။

သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ဳိး အုတ္ပ်က္ပံုကို ဖယ္ရွားသည္။ ၈နာရီႀကာၿပီး၊ …၁၂နာရီ၊ … ၂၄နာရီ၊ …၃၆နာရီ၊ အဲသည္ေနာက္ ၃၈နာရီေၿမာက္၌ အုတ္အဂၤေတတံုးႀကီး တစ္တံုး သူဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သား၏ အသံကိုႀကားလိုက္ရသည္။

ခ်က္ခ်င္းပင္ သားနာမည္ကို သူသံကုန္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။

“အာမန္း…”

ၿပန္ေအာ္သံ ႀကားရသည္။ “ေဖေဖ…ေဖေဖလား ၊ သားပါ ေဖေဖရ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သားေၿပာထားတယ္ ၊ ‘ဘာမွမေႀကာက္နဲ႔ ၊ ငါ႔အေဖ မေသေသးရင္ ငါ႔ကိုေသခ်ာေပါက္လာကယ္မွာ ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတို႔လဲလြတ္မယ္’ လို႔ ၊ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္ မဟုတ္လား ၊ ‘ဘယ္ကိစၥမ်ဳိးႀကံဳႀကံဳ သားမစိုးရိမ္နဲ႔ ၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်’ ဆိုတာေလ ၊ အခုအေဖ ေၿပာထားတဲ့ အတိုင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ႔”

“အဲဒီ ေအာက္ထဲမွာ ဘယ္လို အေၿခအေန ရွိလဲသား” အေဖက ေမးသည္။

“သားတို႔ ၃၃ ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ ေယာက္ပဲ က်န္တယ္ အေဖ ၊ သားတို႔ ေႀကာက္လဲ ေႀကာက္တယ္ ၊ ဆာလဲ ဆာတယ္ ၊ ေရးလဲ ငတ္တယ္၊ အေဖ ေရာက္လာတာ အရမ္း၀မ္းသားတာပဲ ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတို႔ေနရာေလး ကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေၿမွာင့္ေလး တစ္ေၿမွာင့္မပိဘဲ က်န္ေနတယ္ ၊ အဲဒါေႀကာင့္ သားတို႔ မေသတာ”

“ကဲ…ထြက္ခဲ့ေတာ့သားေရ”

“ေနဦး ေဖေဖရ ၊ တၿခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ ၊ သားမွာက ေဖေဖ ရွိေနတာပဲ ၊ ဘယ္လိုကိစၥမ်ဳိး ႀကံဳႀကံဳသားက မစိုးရိမ္ဘူး ၊ အေဖလာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္”


[မူရင္း။ Mark V.HansenAre You Going To Help Me?]


ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

ငါသိတယ္ ၊ ငါလုပ္ႏုိင္ရမယ္

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ငါသိတယ္ ၊ ငါလုပ္ႏုိင္ရမယ္

သင္တတ္ႏုိင္မည္ထင္သလား

မတတ္ႏုိင္ဘူးထင္သလား

မည္သို႔ထင္သည္ၿဖစ္ေစ

သင့္အထင္ မွန္ပါလိမ့္မည္

ဟင္နရီဖို႔ဒ္


အဲသည္တုန္းက ေရာ့ကီး အသက္ငါးႏွစ္။

သူ႕မိခင္ ကယ္လီက ပစ္ကပ္ ထရပ္ကားေလးကို ေမာင္းကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အယ္လဗားမားေတာေက်းလက္ကိုၿဖတ္သန္းလာခဲ့ႀကသည္။ ေရာ့ကီးက သူ႕ အေမေပါင္ေပၚေၿခတင္လ်က္ အိပ္ရင္းလိုက္ပါလာသည္။

လမ္းက ယာဥ္ေႀကာႏွစ္ခုစာေလာက္သာ က်ယ္သည့္ေတာလမ္း။ အေကြ႕အ၀ိုက္ေတြလည္း မ်ားသည္။ ကယ္လီက ကားကိုဂရုစိုက္ေမာင္းႏွင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းက ေကြ႕သြားၿပီး တံတားက်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခုထဲ ဆက္တိုက္၀င္ရသည္။ သည္အခ်ိန္ကားက ခ်ဳိင့္တစ္ခုထဲ ေဆာင့္က်ၿပီး လမ္းေဘးဘက္ေခ်ာထြက္ကာ ညာဘက္ေရွ႕ဘီးက ေၿမာင္းလိုၿဖစ္ေနသည့္ ဘီးလမ္းေႀကာင္းရာတစ္ခုထဲ က်သည္။ ကားေမွာက္မွာ စိုးသၿဖင့္ ကယ္လီက လီဗာကို ဖိနင္း ၊ စတီယာရင္ကို ဘယ္ဘက္တအားလွည့္ၿပီး ကားကို လမ္းေပၚ ကမန္းကတန္း ဆြဲတင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေရာ့ကီး၏ ေၿခေထာက္ႀကားမွာ ကန္႔လန္႔ခံေနသည္။ ပစ္ကပ္ကိုသူမထိန္းႏူိင္ေတာ့။

ကားက တစ္ၿပန္ႏွစ္ၿပန္ လိမ့္ကာ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔နက္သည့္ ေခ်ာက္ထဲ က်သြားသည္။ ေခ်ာက္ထဲ ကားေရာက္ေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႏုိးလာသည္။

“ေမေမ…ေမေမ၊ သားတို႔ ကားဘီးေတြ မိုးေပၚေထာင္ေနပါလား” အေမ့အား သူေမးသည္။

ကာလီ့မ်က္စိႏွစ္ဖက္လံုး ေသြးေတြဖံုးေနသၿဖင့္ ဘာကိုမွ မၿမင္ရ။ ဂီယာတံႏွင့္ ေဆာင့္ထိုးမိေသာဒဏ္ေၾကာင္႔ ႏႈတ္ခမ္းက ပါးအထိ ဟက္တက္ကြဲကာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး စုတ္ၿပတ္ေၾကမြေနသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္လံုး က်ိဳးေၾကသြားၿပီး ခ်ိဳင္းၾကားတစ္ဖက္၌ အရုိးတစ္ေခ်ာင္းေဖာက္ထြက္ေနသည္။ ၿပီး ပိန္ခ်ဳိင့္သြားသည့္တံခါးက သူ႔ခႏၶာကိုယ္အား ဖိညွပ္ထားသလိုလည္းၿဖစ္ေနသည္။

“ေမ့ေမ့ကို သားဆြဲထုတ္ေပးမယ္” ေရာ့ကီးကဆိုသည္။ အံ့ႀသဖြယ္ပင္သူက ဒဏ္ရာလံုး၀မရခဲ့။ သူ႕အေမေအာက္မွတိုးေ၀ွ႔ထြက္ကာ ပြင့္ေနေသာ တံခါးေပါက္မွသူေလွ်ာဆင္းသည္။ ၿပီးလွ်င္ မိခင္အားဆြဲထုတ္ႏုိင္ရန္ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမည္မွ် အားစိုက္ဆြဲေသာ္လည္း ကယ္လီက နည္းနည္းမွ် မေရြ႕။

“ေမေမ ခဏ အိပ္ပါရေစ သားရယ္” ကယ္လီကဆိုသည္။ သူကသတိလစ္တစ္ခ်က္ မလစ္တစ္ခ်က္ ၿဖစ္ေနသည္။

“ဟင့္အင္း ေမေမ…ေမေမ မအိပ္ရဘူး” ေရာ့ကီးက လံုး၀ၿငင္းသည္။

ေရာ့ကီးက ကားထဲ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းၿပန္၀င္ၿပီး သူ႕အေမကို သည္အထဲက မရမက တြန္းထုတ္သည္။ ၿပီးေနာက္ အေမသည္နား ခဏေနခဲ့ ၊ သားလမ္းေပၚတက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ကားကို အကူအညီေတာင္းမယ္ဟုဆိုသည္။ မိခင္ကစိတ္မခ်။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲမွာ သူ႔သားေလးကို ကားေမာင္းလာသူေတြၿမင္ခ်င္မွၿမင္မွာဟုေတြးကာ သားတစ္ေယာက္တည္းမသြားနဲ႔ဟုဆိုသည္။

အဲသည္ေနာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးကမ္းပါးယံကို ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း တြားတက္ႀကသည္။ ေရာ့ကီးက အေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၄၀ မွ်ရွိသည့္ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင့္ ၁၀၄ ေပါင္ေလးေသာ သူ႕မိခင္ကို တြန္းတင္သည္။ ခရီးကမတြင္ႏုိင္။ တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္လက္မ ႏွစ္လက္မ ေလာက္စီပဲေရြ႕သည္။ ေ၀ဒနာၿပင္းထန္းလြန္းသၿဖင့္ ကယ္လီ လက္ေလွ်ာ့ခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ေရာ့ကီးက မေလွ်ာ့ရ။

သူ႕အေမ အားမေလွ်ာ့ေစရန္ ေရာ့ကီးက “ေမေမ ၊ မီးရထားေလးအေႀကာင္း သတိရ” ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔ကေလးေတြ အလြန္ႏွစ္သက္သည့္ ‘စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေသာစက္ေခါင္းေလး’ ပံုၿပင္ကို သူဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္သည္။ စက္ေခါင္းေလးသည္ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ႀကီးကို မရရေအာင္ တက္သြားသည္။ စက္ေခါင္းေလးအေႀကာင္းမိခင္အား သတိေဖာ္ေပးရန္အတြက္ ပံုၿပင္ထဲမွာပါသည့္ ‘ငါသိတယ္ ၊ မင္းတတ္ႏုိင္တယ္ ၊ ငါသိတယ္ ၊ မင္းတတ္ႏုိင္တယ္’ ဆိုသည့္ လံူ႕ေဆာ္စကားေလးကို သူ႔ႏူတ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္သည္။

ေနာက္ဆံုး လမ္းမေပၚေရာက္ႀကၿပီး သူ႕မိခင္၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၿမင္ရေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ထရပ္ကားတစ္စီးလာတာ ၿမင္ေတာ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းကာ “ရပ္ပါ ခင္ဗ်ာ ၊ ရပ္ပါ ခင္ဗ်ာ” ဟု ေအာ္သည္။

“ေမ့ေမ့ကိုေဆးရုံပို႔ေပးႀကပါ” ထရပ္ကား ေမာင္းသူအား သူ ေမတၱာရပ္ခံသည္။

ကယ္လီ၏ မ်က္ႏွာကို ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ရွစ္နာရီမွ်ႀကာေအာင္ ၿပန္လည္ၿပဳၿပင္ယူရသည္။ စုစုေပါင္း ၃၄၄ ခ်က္တိတိ ခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ယေန႔သူ႕မ်က္ႏွာက ယခင္ကႏွင့္တၿခားစီ ၿဖစ္ေနသည္။ “အရင္တုန္းကဆိုရင္ ကြ်န္မ ႏွာတံေလးက သြယ္တန္းေနတာပဲ ၊ ႏႈတ္ခမ္းက ပါးပါး ၊ ပါးရုိးေပၚေပၚနဲ႔ေပါ့ ၊ အခုေတာ့ႏွာေခါင္းပြပြ ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ ၊ ပါးရုိးခ်ပ္ခ်ပ္ ၿဖစ္ေနၿပီ”

သို႔ေသာ္ ဘာပဲေၿပာေၿပာ အမာရြတ္ေတာ့ သိပ္မေပၚေပ။ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာေတြ အားလံုး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၿပန္ေကာင္းသြားခဲ့သည္။

ေရာ့ကီး၏ စြမ္းေဆာင္ပံုအေႀကာင္းသည္ ဧရာမ သတင္းႀကီးတစ္ခု ၿဖစ္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သတၱိခဲ ခ်ာတိတ္ကေတာ့ သူ လုပ္ခဲ့တာ ဘာမွ ထူးထူးၿခားၿခား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မပါပါဟု ဆိုသည္။ “ဒီကိစၥႀကီး ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်တယ္လို႔မထင္ႀကပါနဲ႔ေနာ္ ၊ မေတာ္တဆ ၿဖစ္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲလုပ္ရတာေပါ့ ၊ ဘယ္သူမဆို ဒီလိုႀကံဳရင္ ဒီတိုင္းလုပ္ႀကမွာပဲ မဟုတ္လား”

သူ႕ မိခင္ကေတာ့ ဆိုသည္။

“ေရာ့ကီးေလး ကယ္လို႔သာေပါ့ ၊ မဟုတ္ရင္ ကြ်န္မ ေသြးလြန္ၿပီး ေသမွာ” ဟူ၍။


[မူရင္း။ Michele BorbaI Think I Can!]


ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

မဟတၱမ ဂႏၶီရဲ႕ ဖိနပ္တစ္ရံ

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

မဟတၱမ ဂႏၶရဲ႕ ဖိနပ္တစ္ရံ


တစ္ေန႔ မဟတၱမ ဂႏၶႀကီး ခရီးသြားရန္ ရထားေပၚအတက္မွာ သူ၏ ဖိနပ္တစ္ဖက္ ကြ်တ္ၿပီးေအာက္ဘက္သံလမ္းေပၚက်သည္။ရထားကထြက္စၿပဳေနၿပီၿဖစ္ရာသူ ေကာက္မယူႏုိင္ေတာ့။

ေဘးလူေတြ ေငးႀကည့္ေနႀကဆဲ ဂႏၶကေအးေအးေဆးေဆးပင္ သူ႕မွာ က်န္ေနေသးသည့္ ဖိနပ္တစ္ဖက္ ကို ခြ်တ္ကာ ေစာေစာက ကြ်တ္က်ခဲ့သည့္ ေနရာဘက္ဆီသို႔ လွမ္းပစ္လိုက္သည္။

“ဟာ…ဘာလုပ္တာလဲ” ခရီးသည္တစ္ေယာက္က ေမးသည့္အခါ ဂႏၶႀကီးက ၿပံဳးၿပီး “ေစာေစာက တစ္ဖက္တည္းေကာက္ရမယ့္လူ အခုေတာ့တစ္ရံ ရသြားမွာေပါ့ဗ်ာ ၊ အဲဒါဆို သူစီးလို႔ ရသြားၿပီ” ဟု ေၿဖေလသည္။


[မူရင္း။ The Little, Brown Book of Anecdotes မွ အမည္မသိစာေရးသူ၏ Shoes]


ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

ဆပ္ကပ္

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ဆပ္ကပ္

လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ
အေကာင္းဆံုးအစိတ္အပိုင္းဆိုတာ
မႀကီးမက်ယ္တဲ့ ၊ အမည္အေဖာ္တဲ့ ၊ အမွတ္တရၿပဳမေနတဲ့
အႀကင္နာ ၊ ေမတၱာ အၿပဳအမူေလးမ်ားပါ။
၀ီလ်ံ၀ါ့ဒ္စ၀ပ္


ကြ်န္ေတာ္ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ၿဖစ္သည္။ အေဖ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္ တန္းစီေနႀကသည္။ အေတာ္ႀကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီး သည့္ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကားမွာ မိသားစု တစ္ခုသာ က်န္ေလသည္။

သည္မိသားစုကို ႀကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာသေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ် ၁၂ႏွစ္ ၿပည့္ေသးပံုမရ။ သူတို႔အၿပင္ေတြႀကည့္ရုံၿဖင့္ပင္ ေငြေႀကးၿပည့္ၿပည့္စံုစံုထဲက မဟုတ္ေႀကာင္းသိႏုိင္သည္။ အ၀တ္အစားေတြကအဖိုးတန္ထဲက မဟုတ္။ သို႔ေသာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တန္းစီေနႀကသည္။ သို႔ေသာ္ႏႈတ္ကမူ ညဘက္တြင္ သူတို႔ႀကည့္ရမည့္ဆပ္ကပ္ လူၿပက္မ်ား ၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင့္ အၿခားၿပကြက္မ်ား အေႀကာင္းကို အားတက္သေရာ ေၿပာဆိုေနႀကသည္။ သူတို႔ေလးေတြခၿမာ ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခါမွ် ႀကည့္ဖူးႀကဟန္မတူ။ သည္ညကေတာ့ သူတို႔ဘ၀မွာ တကယ့္ အမွတ္တရည ၿဖစ္ေတာ့မည့္ပံုမ်ဳိး။

အေဖႏွင့္အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ၀မ္းေၿမာက္ဂုဏ္ယူသည့္ အသြင္အၿပင္မ်ားၿဖင့္ ရပ္ေနႀကသည္။ ကေလးေတြ၏ မိခင္က ခင္ပြန္းသည္၏လက္ကို ကိုင္လ်က္သူ႕မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကည့္ေနပံုမွာ ‘ေမ့ခ်စ္သူလူစြမ္းေကာင္းႀကီး’ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္သေနဘိသည့္အလား အထင္ႀကီးမႈ ၊ ေလးစားမႈလကၡဏာေတြ အၿပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း ‘အားကိုးစမ္းပါအခ်စ္ရယ္’ ဟုခြန္းတုံ႔ၿပန္သည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာ အၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ႀကည္ႏူးစြာႀကည့္သည္။

သည္အခိုက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက အေဖလုပ္သူအား လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလံလွမ္းေမးသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ ကေလးလက္မွတ္ရွစ္ေစာင္နဲ႔လူႀကီးလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ လိုခ်င္ပါတယ္ ၊ အဲဒါ မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး လာလို႔ရမွာ” သူက တက္တက္ႀကြႀကြပင္ ေၿဖသည္။

အမ်ဳိးသမီးက လက္မွတ္ခ ႏႈန္းထားမ်ား လွမ္းေၿပာသည္။

ဇနီးသည္က သူ႔ခင္ပြန္း၏လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းလည္းငံု႔သြားသည္။ အမ်ဳိးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ သူ ေရွ႕သို႕ အနည္းငယ္တိုးကာ “ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ”ဟူ၍ ေမးသည္။

လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက ေစ်းႏႈန္းေတြထပ္ေၿပာသည္။

အေဖလုပ္သူမွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါ။

သို႕ေသာ္ သည္အခ်ိန္က်မွ သူေနာက္ဘက္ လွည့္ကာ ကေလးေတြကိုအေဖ့မွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါလို႔ သည္ည ဆပ္ကပ္ႀကည့္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု သူဘယ္သို႔ ေၿပာထြက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။

ၿဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကို ၿမင္ကာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအကၤ် ီအိတ္ထဲ လက္ႏႈက္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္လာၿပီးေနာက္ေၿမႀကီးေပၚအသာပစ္ခ်သည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ေႀကာင္းႀကားၿဖတ္ေၿပာလိုပါသည္။) ထို႔ေနာက္ အေဖပဲ သည္ပိုက္ဆံကိုၿပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ား ဖခင္ ပခံုးကိုသြားပုတ္ၿပီး ေၿပာသည္။ “ဒီမွာခင္ဗ် ၊ ေစာေစာက ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္”

အေဖဘာလုပ္သည္ဆိုတာ ထိုပုဂၢိဳလ္ ေကာင္းစြာနားလည္လိုက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ သူ လက္ၿဖန္႔ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ဒီလိုအသည္းအသန္ အေရးတႀကီးအခ်ိန္ ၊ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္အရွက္ႀကီး ရွက္ရမည့္အၿဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳရအံ့ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ သည္အကူအညီအတြက္ သူတကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုကို သူ စူးစိုက္၍ႀကည့္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကို သူလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားၿဖင့္ေက်းဇူးတင္စကားဆိုသည္။

“ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ ၊ တကယ့္ကိုေက်းဇူးပါပဲ ၊ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေရာ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု အတြက္ပါ အဖိုးမၿဖတ္ႏုိင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ” သည္လိုေၿပာရင္းသူ႕ပါးၿပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။

အေဖႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ကားဆီသို႔ လွည့္ၿပန္ကာ အိမ္သို႔ပဲ ေမာင္းလာခဲ့ႀကသည္။ အဲသည္ည ဆပ္ကပ္ပြဲသို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသြားႀကပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ညသည္ အခ်ည္းႏွီး ညေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ခဲ့။


[မူရင္း။ Dan ClarkThe Circus]


ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

တစ္ႀကိမ္မွာတစ္ခု

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။


တစ္ႀကိမ္မွာတစ္ခု


ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လူသူရွင္းေသာ မကၠဆီကို ကမ္းေၿခတစ္ေနရာမွာ သူေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရသည့္ အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုကိုေၿပာၿပသည္။

ေန၀င္ဆည္းဆာအခ်ိန္ ကမ္းေၿခမွာသူတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းက ဟိုးအေ၀းဆီမွာ လူတစ္ေယာက္လွမ္းၿမင္ရသည္။ နည္းနည္းနီးလာေတာ့ေဒသခံတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေႀကာင္း သတိၿပဳမိသည္။ သူလူကကမ္းေၿခေသာင္စပ္မွာ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္သြားေနရာက တစ္စံုတစ္ရာကိ္ု ငံု႔ေကာက္ကာ ပင္လယ္ေရထဲလြင့္ပစ္သည္။ သည့္ေနာက္ အဲသည္လိုပဲ နည္းနည္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ တစ္ခုခုေတြ႕လွ်င္ ေကာက္ယူလိုက္လႊတ္ပစ္လိုက္လုပ္ေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ သူ႕အနား ေရာက္သြားၿပီးေသေသခ်ာခ်ာ ႀကည့္ေတာ့လိႈင္းနဲ႔ ပါလာၿပီး သဲေသာင္ၿပင္ေပၚ တင္က်န္ေနသည့္ ႀကယ္ငါးေတြကိုေရထဲၿပန္ပစ္ထည့္ေပးေနၿခင္း ၿဖစ္ေႀကာင္း သိလိုက္ ရသည္။

သည္လူ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္လုပ္ေနသလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ စဥ္းစားမရၿဖစ္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တည့္တည့္ပင္ ေမးႀကည့္သည္။ “မသိလို႔ေမးပါရေစဗ်ာ ၊ မိတ္ေဆြဘာလုပ္ ေနတာပါလိမ့္”

“ႀကယ္ငါးေတြ သမုဒၵရာထဲၿပန္ပို႔ေပးေနတာေလ ၊ ခင္ဗ်ားၿမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ၊ ဒီေရက်ခ်ိန္ ေသာင္ၿပင္ေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တဲ႔ ေကာင္ေတြဟာေရတက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ဒီမွာ အႀကာႀကီး ေစာင့္ေနရမွာ ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ႀကာရင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ ၿပတ္ၿပီးေသမွာပဲ”

“ဟုတ္ကဲ့ ၊ အဲဒါေတာ့ကြ်န္ေတာ္လဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္” ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြက ဆိုသည္။ “ဒါေပမဲ့ ဒီကမ္းေၿခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ႀကယ္ငါးေတြေထာင္ခ်ီၿပီးရွိေနမွာေပါ့ဗ်ာ ၊ အဲဒီေကာင္ေတြ အားလံုး ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလိုက္ေကာက္မလဲ၊ တစ္ေယာက္တည္းမႏုိင္ႏုိင္ဘူးေလဗ်ာ ၊ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားႀကည့္ ၊ ဒီကမ္းရုိးတမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးဆိုရင္ ခုလို သဲေသာင္ၿပင္ေပါင္း ရာခ်ီရွိမွာေပါ႔ ၊ ဒီေသာင္းစပ္တိုင္းမွာရွိေနမယ့္ ႀကယ္ငါးေတြဘယ္လိုလုပ္မလဲ ၊ သူ႕သဘာ၀နဲ႔သူၿဖစ္ေနတာခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ေႀကာင့္ ဘာေတြ ထူးၿခား ေၿပာင္းလဲသြားႏုိင္မလဲ”

ေဒသခံပုဂၢိဳလ္က ၿပံဳးသည္။ ေနာက္ထပ္ႀကယ္ငါးတစ္ေကာင္ ေကာက္သည္။ ထို႔ေနာက္ “တၿခားေကာင္ေတြအတြက္ မထူးၿခားေပမယ့္ ေဟာဒီ ႀကယ္ငါးတစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ထူးၿခားသြားတာေပါ႔ဗ်ာ” ဟုဆိုကာ ပင္လယ္ေရထဲ လွမ္းပစ္ထည့္လိုက္သည္။


[မူရင္း။ Jack Canfield ႏွင့္ Mark V.Hansen တို႔၏ One At A Time]


ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

ေကာင္ေလး နဲ႔ ေခြးေလး

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။


ေကာင္ေလး နဲ႔ ေခြးေလး


စတိုးဆိုင္ပိုင္ရွင္က ဆိုင္တံခါး၀မွာ ဆိုင္းဘုတ္အသစ္တစ္ခု ထပ္ခ်ိတ္သည္။

“ေခြးေပါက္ကေလးမ်ား ေရာင္းရန္ရွိသည္” တဲ့။

သည္ေႀကာ္ၿငာမ်ဳိးကို ကေလးေတြအလြန္ စိတ္၀င္စားသည္။ သူတို႔က ေခြးခ်စ္တတ္သူမ်ား မဟုတ္လား။ ခဏအႀကာမွာပင္ ကေလးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ေပါက္၀သို႔ ေရာက္လာသည္။

“ေခြးေလးတစ္ေကာင္ဘယ္ေလာက္ေရာင္းသလဲခင္ဗ်” သူက ေမးသည္။

“ေဒၚလာ ၃၀ က ၅၀ အထိ ေစ်းအစားစားရွိတယ္” ဆိုင္ရွင္က ေၿဖသည္။

ေကာင္ေလး က သူ ႔အိတ္ထဲမွာ ရွိသည့္ ပိုက္ဆံအေႀကြေတြ ႏႈိက္ထုတ္သည္။ “ကြ်န္ေတာ္ မွာ ၂ေဒၚလာ နဲ႔ ၃၇ဆင့္ ရွိပါတယ္။ ေခြးေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္ႀကည့္လို႔ရမလားခင္ဗ်”

ဆိုင္ရွင္ကၿပံဳးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခြးအိမ္ထဲမွာရွိေနသည့္ ေခြးမႀကီးကို ေလခြ်န္ၿပီး ေခၚလိုက္သည္။ ေခြးမႀကီး ဆိုင္ခန္းထဲေၿပး၀င္လာေတာ့ သူ႕ေနာက္က ေခြးေပါက္ကေလး ငါးေကာင္တန္းစီ၍ လိုက္ပါလာသည္။ ပိစိေကြးေလးေတြ ၊ အေမြးက သိတ္ရွည္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးအေမြးေတြဖံုးကာ လံုးေနသည္။ အဲသည္အထဲမွ တစ္ေကာင္က ဟိုးေနာက္မွာၿပတ္က်န္ခဲ့သည္။ သူက ေထာ့တီး ေထာ့နဲ႔ ႏွင့္ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္သလို။

ေကာင္ေလးကသည္ဟာေလး ၿမင္ေတာ့ခ်က္ခ်င္းစိတ္၀င္စားသြားသည္။

“ဒီေခြးေလးက ဘာၿဖစ္တာလဲဟင္”

ေခြးေလးမွာ ေမြးကတည္းကတင္ပါးဆံု အရုိးခြက္ပါမလာသၿဖင့္ တစ္သက္လံုး ေၿခေထာ့နဲ႔ ၿဖစ္ေနမည္ဟု တိရစၧာန္ေဆးကု ဆရာ၀န္က ေၿပာဆိုသည့္အေႀကာင္း ဆိုင္ရွင္ႀကီးကရွင္းၿပသည္။

ေကာင္ေလးက ပို၍ စိတ္၀င္စားသြားသည္။

“ဒီေခြးေလး ကြ်န္ေတာ္ ၀ယ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ” သူကဆိုသည္။

“ဟာ…မ၀ယ္ပါနဲ႔ကြ ၊ မင္း တကယ္လိုခ်င္ရင္ ငါေပးပါ့မယ္”

သည္စကားႀကားေတာ့ ေကာင္ေလး မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ သူက မေက်နပ္သည့္ အမႈအရာမ်ဳိး ႏွင့္ ဆိုင္ရွင္ႀကီးကို ေမာ့ႀကည့္ၿပီး ၿပန္ေၿပာသည္။

“အလားကားေပးတာကြ်န္ေတာ္မလိုခ်င္ဘူး ခင္ဗ် ၊ ဒီေခြးေလးလဲ က်န္တဲ့ေခြးေတြနဲ႔ တန္းတူ တန္ဖိုးရွိတာပဲ ၊ တစ္ၿပားသားမွ မေလ်ာ့ပါဘူး ၊ ကြ်န္ေတာ္ တန္ဖိုးအၿပည့္ပဲ ေပးမယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ ေလာေလာဆယ္ ၂ေဒၚလာနဲ႔ ၃၇ဆင့္ပဲ ပါတယ္ ၊ အခု အဲဒါ ယူထားပါ ၊ ေနာက္ကို တစ္လ ဆင့္ငါးဆယ္စီ ေက်တဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေပးပါ့မယ္”

သို႔ေသာ္ စတိုးဆိုင္ရွင္က အေလွ်ာ့မေပး။

“မ၀ယ္ပါနဲ႔ ကေလးရ ၊ ေနာက္က်ေတာ့ မင္းစိတ္ပ်က္သြားလိမ့္မယ္ ၊ ဒီေခြးေလးက ေၿပးႏုိင္လႊားႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး ၊ မင္း နဲ႔ ခုန္ေပါက္ကစားႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး”

သည္အခါက်ေတာ့မွ ေကာင္ေလးက ဆိုင္ရွင္ႀကီးကို ေမာ့ႀကည့္ကာ သူ႔ေဘာင္းဘီေအာက္နားစကို လွန္၍ ၿပရင္း ေလသံတိုးတိုး ႏွင့္ ေၿပာသည္။

“ကြ်န္ေတာ္လဲ ေကာင္းေကာင္းမေၿပးႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ ၊ ပါပီေလးခၿမာမွာ သူ႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမယ့္ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိဖို႔ လိုမွာေပါ့” တဲ့။

ေကာင္ေလး ၏ ဘယ္ေၿခေထာက္ကေလးက အေတာ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးပင္ သိမ္ေနေကာက္ ေနကာ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ရန္အတြက္ သတၱဳခ်ဳပ္တံမ်ားၿဖင့္ အားၿဖင့္ေပးထားရေလသည္။


[မူရင္း။ Dan ClarkPuppies for Sale]


ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

တန္းဖိုးရွိေသာ စကားမ်ား

ဤစာအုပ္ကိုဘာသာၿပန္သူမွာ စာေရးဆရာႀကီး'သုေတသီဘုန္းၿမင့္ေသြး'ၿဖစ္ပါတယ္။

  • ေအာင္ၿမင္မႈရဲ႕ လွ်ဴိ႕၀ွက္ခ်က္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္၌တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ၿခင္းပင္ၿဖစ္တယ္။

(ဘင္ဂ်မင္ဒစ္ဆေရလီ)


  • ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ႀကားသူၿဖစ္ေအာင္ မႀကိဳးစားပါႏွင့္၊ တန္ဖိုးရွိေသာသူၿဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။

(အယ္ဘတ္အိုက္စတိုင္း)


  • လူသားတို႔၏ဘ၀တြင္ မည္သည့္အရာမွ တည္ၿမဲၿခင္းမရွိ သည္ကိုသတိရပါ။ ထို႔ေႀကာင့္ အဆင္ေၿပသည့္အခါ၌ အလြန္အမင္း၀မ္းသာၿခင္း၊ အဆင္မေၿပသည့္အခါ၌ အလြန္အမင္း စိတ္ဓာတ္က်ၿခင္း မၿဖစ္ပါႏွင့္။

(ဟင္းရစ္အစ္ဆန္)


  • ေက်းဇူးသိၿခင္းဆိုသည္မွာ ၿမင့္ၿမတ္ေသာစိတ္ရဲ႕ သေကၤတၿဖစ္တယ္။

(အီစြတ္)


  • သင့္ထံမွ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတာင္းႀကသူမ်ားမွာ စင္စစ္ သူတို႔အား ခ်ီးမြမ္းၿခင္းကိုသာ ခံယူလိုႀကသူမ်ားၿဖစ္တယ္။
    (ဟီးဟီးဒီအခ်က္က ကြ်န္ေတာ္မကင္းဘူး)

(ဆမ္းမာဆက္ေမာ)


  • က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲေရာက္ေနၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ ေနသည့္အခါ၌ အရဲရင့္ဆံုး အႀကံဥာဏ္ဟာ လံုၿခံဳမႈအရွိဆံုးၿဖစ္တယ္။

(လိုင္ဗီြ)


  • စာဖတ္ၿခင္းက ၿပည့္၀ေသာလူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေစတယ္။
  • ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းၿခင္းက အသင့္ၿပင္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေစတယ္။
  • မွတ္သားၿခင္းက တိက်ေသာလူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေစတယ္။

(ဆာဖရန္စစ္ေဘကြန္)


  • မိမိကိုမိမိ ယံုႀကည္္ၿခင္းဆိုတာ ေအာင္ၿမင္သူအတြက္ ပထမဆံုးေသာ ေသာ့ခ်က္ပဲ။

(နီကီတာခရုရွက္)


  • တစ္စက္ခ်င္းက်ေနေသာ ေရစက္မ်ားဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေက်ာက္တံုးကိုပင္ တိုက္စားသြားတယ္။

(လူခရီးတပ္စ္)


  • သူငယ္ခ်င္းဆိုသည္မွာ ၄င္းအေပၚ ကြ်ႏု္ပ္က ရုိးသားၿဖဴစင္ရမည့္သူပင္ ၿဖစ္တယ္။

(ရပ္၀ယ္ဒိ္ုအီမာဆန္)


  • ပ်င္းရိၿခင္းဟာ ထိခိုက္နစ္နာမႈမ်ားအားလံုး၀င္ရာ ၀င္ေပါက္ႀကီးၿဖစ္တယ္။
  • အလုပ္မရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ နံရံမရွိတဲ့ အိမ္တစ္လံုးနဲ႔တူတယ္။
  • မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားဟာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ၀င္ေရာက္ႏုိင္တယ္။

(ေဂ်ာ့ဖရီေခ်ာ္ဆာ)


  • ၿပက္ရယ္ၿပဳၿခင္းက သေဘာထားေသးသိမ္ညံ့ဖ်င္းတဲ့လူမ်ားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈပင္ၿဖစ္တယ္။

(အဲဖရက္တင္နီဆင္)


  • အၿပစ္မရွိသူတစ္ဦး မတရားခံရၿခင္းထက္ အၿပစ္ရွိသူ ဆယ္ဦး ထြက္ေၿပးလြတ္ေၿမာက္သြားၿခင္းက ပိုလို႔ေကာင္းေသးတယ္။

(ဘလက္စတံုး)


  • သႏၷိ႒ာန္ခ်ရာ၌ ေႏွးပါ ၊ လုပ္ေဆာင္ရာ၌ ၿမန္ပါ။

(ဂြ်န္ဒရုိင္းဒန္)


  • ေငြေႀကးဥစၥာအတြက္ သက္သက္အိမ္ေထာင္ၿပဳတာက ၿပည့္တန္ဆာလုပ္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။ (ဒီစာသားေလးက နဲနဲေတာ့ရုိင္းမယ္ထင္တယ္ ခြင့္လြတ္ေပးႀကပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေရးတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး)

(ဘားနဒ္ေရွာ)


  • သာယာခ်မ္းေၿမ႕ေသာအိမ္ေထာင္ေရး ဆိုသည္မွာ မ်က္မၿမင္မယား နဲ႔ နားပင္းေနေသာလင္ေယာက်ာၤး တို႔ရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးပင္ ၿဖစ္ပါတယ္။ (ဒါေလးကေတာ့စဥ္းစားစရာပဲ)

(ဂြ်န္မီတန္)


  • ဤကမာၻေပၚ၌ မည္သူ႕ကိုမွ် အားမကိုးဘဲ မိမိဘာသာမိမိ ရပ္တည္ေသာလူသာလွ်င္ အေတာ္ဆံုးလူၿဖစ္တယ္။

(ဟင္းရစ္အစ္ဆန္)


  • သင့္ေလာက္ ကံမေကာင္းသူအား သင္၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား ၊ အဆင္ေၿပမႈမ်ားကို သြားမေၿပာပါႏွင့္။

(ပလူးတက္)


  • သူတပါးကို ထိခိုက္နာက်င္ေစၿခင္းထက္ မိမိက အနစ္နာခံလိုက္သည္က ပိုေကာင္းတယ္။

(ခ်ားဒါ၀င္)


  • အနည္းငယ္သံုစြဲၿခင္းကို သတိၿပဳပါ။ အလြန္ေသးငယ္တဲ့အေပါက္ကေလး တစ္ေပါက္ဟာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ သေဘၤာတစ္စင္းကို နစ္ၿမဳပ္ေစႏုိင္တယ္။

(ဘင္ဂ်မင္ဖရင္ကလင္း)


  • လိမ္ညာေၿပာတတ္သူသည္ အမွန္ေၿပာသည့္တိုင္ေအာင္ ယံုႀကည္ၿခင္းမခံရပါ။

(စီဆာရုိ)


  • ခင္ဗ်ားရဲ႕ သေဘာတူညီမႈမပါဘဲနဲ႔ ဘယ္သူကမွ ခင္ဗ်ားကို သိမ္ငယ္စိတ္၀င္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။

(အယ္လင္ႏြာရုစဗဲ့)


  • ဆင္ေၿခသည္ လိမ္ညာေၿပာသည္ထက္ ပို၍ဆိုး၀ါးသလိုပို၍ေႀကာက္စရာလည္းေကာင္းတယ္။ အဘယ္ေႀကာင့္ဆိုေသာ္ ဆင္ေၿခဟာ မုသားစကားကို လံုၿခံဳေအာင္ ကာရံထားေသာေႀကာင့္ၿဖစ္တယ္။

(အလက္ဇန္းဒါးပုတ္)


  • အရာရာကိုမလုပ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ရွက္စရာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္မလုပ္တတ္ဘဲလုပ္ၿခင္း ၊ သို႔မဟုတ္ ဟန္ေဆာင္ၿခင္းသည္ ရွက္စရာေကာင္းရုံတင္မက စိတ္ပ်က္စရာလဲေကာင္းလွတယ္။

(ပလူးတက္)


  • စရုိက္၌လည္းေကာင္း ၊ အၿပဳအမႈမ်ား၌လည္းေကာင္း ၊ ဟန္၌လည္းေကာင္း ၊ အရာအားလံုး၌လည္းေကာင္း အဓိကအက်ဆံုးအခ်က္မွာ ရုိးသားမႈပင္ၿဖစ္သည္။

(ေလာင္ဖဲလ္လိုး)


  • ပိုက္ဆံအိတ္အတြင္း၌ ေၿပာင္သလင္းခါေနသည့္အခ်ိန္၌စိတ္မွာ တင္းက်ပ္ေနတတ္သည္။

(ဗစ္တာဟူဂို)


  • ကတိေပးရာ၌ အေႏွးဆံုးလူသည္ လုပ္ေဆာင္ရာ၌ ကတိအတိုင္း တစ္ေသြမတိမ္း လုပ္ေဆာင္တယ္။

(ေဂ် ၊ ေဂ် ၊ ရူးဆိုး)


  • ပညာရွိမ်ားႏွင့္တစ္နာရီေဆြးေႏြးရၿခင္းသည္ မိမိဘာသာစာအုပ္တစ္ရာဖတ္သည္ထက္ အက်ဳိးမ်ား၏။

(သိုးေဆာင္းစကားပံု)


  • ေအာင္ၿမင္ေနသူမ်ားသည္ စိတ္မညစ္ စိတ္မပ်က္ဘဲ ဇြဲမေလွ်ာ့သူမ်ားသာၿဖစ္သည္။

(အဂၢါး)


  • သူတစ္ပါးကို က်က်နနသင္ႀကားေပးၿခင္းသည္ မိမိအဖို႔သင္ယူၿခင္း၌ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္၏။

(အဂၤလိပ္စကားပံု)


  • စိတ္အားငယ္ေနသူတို႔သည္ အားကိုးမႈကိ္ု အလိုရွိတတ္ႀကသည္။ အခါမေရြး အားကိုးရာရွာေနတတ္ႀကသည္။ သူ႔ကို ေဖာ္ေရြစြာ ဆက္ဆံေနေစခ်င္သလို သူ႔အလိုဆႏၵကိုလည္းလိုက္ေလ်ာေစခ်င္တတ္ႀက၏။ ထိုသူမ်ားႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ အႀကံဥာဏ္ ႏွင့္ အားေပးစကား ေၿပာဖို႔ရန္ ၀န္မေလးအပ္ေပ။ စကားတစ္ခြန္းေၿပာေပးရုံႏွင့္သူ႔အား ေၿမေတာင္ေၿမွာက္ရာ ေရာက္ေပသည္။

(ဒီဖိုမင္း)


  • စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းပါ။ ႀကံခိုင္မႈ ႏွင့္ သည္းခံၿခင္းစိတ္ဓာတ္ကို ေမြးဖြားပါ။ ဒုကၡမွန္သမွ်ကို သတၱိရွိစြာ ရင္ဆိုင္ပါ။ အစြမ္းအစ တံုးၿခင္း ႏွင့္ အသိဥာဏ္ေခါင္းပါးၿခင္း အေတြးအေခၚဟူသမွ်ကို လံုး၀လက္မခံပါႏွင့္။

(ေဒါက္တာ၀ီလ်ံအိုစလာ)

ဘာေတြဆက္ေရးထားလဲမသိဘူးႏွိပ္ႀကည့္မွ...

ႏိုင္ငံတကာ အခ်ိန္မ်ား