ႏွလံုးသားအတြက္ တစ္သက္တာ အာဟာရ

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ႏွလံုးသားအတြက္ တစ္သက္တာ အာဟာရ

အတန္းထဲက

အမွတ္မထင္ေလ့က်င့္ခန္းေလးသည္

တစ္သက္တာမေမ့ႏုိင္စရာ

သင္ခန္းစာတစ္ခုၿဖစ္သြားခဲ့သည္။

သူ႕နာမည္ မာ့ခ္ အကၠလြန္။ သူက တကယ့္ကို ရွားရွားပါးပါး လူစားမ်ဳိး။

မင္နီဆိုတားၿပည္နယ္ ၊ ေမာရစ္ၿမိဳ႕ကေလးရွိစိန္႔ေမရီေက်ာင္းမွာ တတိယတန္း ကေလးေတြ စာသင္ေပးရစဥ္သူ႕ကိုကြ်န္မ စ,ေတြ႕ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ အတန္းသား ၃၄ ေယာက္လံုးပင္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ သည္အထဲမွာမွ မာ့ခ္က ပို၍ ထူးထူးၿခားၿခား။

လူက အလြန္သပ္ရပ္သန္႔ၿပန္႔သည္။ အၿမဲ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် တက္တက္ႀကြႀကြရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ ဆိုးတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုးတာေလးသည္ပင္ ရယ္ရႊင္ခ်င္စရာ။

သူက စကားလည္း အလြန္မ်ားသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ပါးစပ္ပိတ္မေနႏုိင္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာမ ခြင့္ၿပဳခ်က္မရဘဲ စကားေၿပာလွ်င္ အၿပစ္ၿဖစ္ေႀကာင္း သူ႕ကိုခဏခဏ သတိေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်န္မ အထင္ႀကီးမိရတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ အဲဒါက သူ႕ကို အၿပစ္ဒဏ္ေပးသည့္အခါတိုင္း “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ” ဟူ၍ တကယ္အရုိးခံ ႏွင့္ ၿပန္လည္ေၿပာဆိုတတ္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ အစတြင္ေတာ့ သူ႕စကားက နားထဲမွာ တမ်ဳိးႀကီး ၿဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႔စဥ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကားရကာ တၿဖည္းၿဖည္း ရုိး၍သြားသည္။

တစ္ေန႔ နံနက္မွာေတာ့ မာ့ခ္ကို စကားမေၿပာဖို႔ေၿပာရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားလြန္းသၿဖင့္ ကြ်န္မ စိတ္မရွည္ၿဖစ္ကာ ဆရာမေပါက္စမ်ား ထံုးစံအတိုင္း အမွားတစ္ခုကို က်ဴးလြန္မိသည္။ မာ့ခ္ကို ေစ့ေစ့ႀကည့္ကာ “ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္း ေၿပာရင္ မင္းပါးစပ္ ကို ပလာစတာ နဲ႔ ကပ္ထားမယ္” ဟူ၍ ေၿပာလိုက္မိၿခင္းၿဖစ္ပင္။

ဆယ္စကၠန္႔မွပင္ မႀကာပါ။ “မာ့ခ္ စကားေၿပာေနၿပန္ၿပီ” ဟူ၍ ခ်ပ္က လွမ္းတိုင္ သည္။ အတန္းသားမ်ားအား မာ့ခ္ကို ေစာင့္ႀကည့္ေပးရန္ ကြ်န္မ အကူအညီေတာင္းထား သည္ေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ မာ့ခ္ေနာက္ထပ္ စကားေၿပာလွ်င္ ဘယ္လို အၿပစ္ေပးမည္ ဆိုတာ အားလံုးေရွ႕မွာ ကြ်န္မေႀကညာမိခဲ့ၿပီးၿဖစ္ရာ ယခုၿပစ္မႈက်ဴးလြန္ၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္မ အၿပစ္မေပးဘဲ ေန၍မၿဖစ္ေတာ့။

အဲသည္တုန္းကအေႀကာင္းကို သည္ကေန႔မနက္မွ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့သလိုကြ်န္မ အာရုံထဲ တြင္ၿပက္ၿပက္ထင္ထင္ ၿမင္ေနဆဲၿဖစ္သည္။ စားပြဲဆီသို႔ ကြ်န္မေလွ်ာက္သြားသည္။ အံဆြဲကို ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ဖြင့္သည္။ အထဲက ပလာစတာေခြပို ယူသည္။ အစ ႏွစ္စ ညွပ္သည္။ ၿပီး ေနာက္မာ့ခ္ပါးစပ္ ႀကက္ေၿခခတ္ ကပ္ထားလိုက္ၿပီး အတန္းေရွ႕ၿပန္ေလွ်ာက္လာသည္။

သူဘယ္လိုေနသလဲ လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ သူက မ်က္စိမွိတ္ၿပသည္။

‘မွတ္ကေရာ…အခုေတာ့ စကားမေၿပာႏုိင္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား’ ဟုေတြးကာ သူ႕ကို ႀကည့္ၿပီး ကြ်န္မရယ္ေနမိသည္။ ကြ်န္မ သူ႕ဆီၿပန္သြားကာ ပလာစတာေတြ ၿပန္ခြာေပး လိုက္ေတာ့ တစ္ခန္းလံုး ႀသဘာသံေတြ ညံသြားသည္။ ပါးစပ္လည္း ဟ၍ရေရာ သူေၿပာ လိုက္သည့္စကားက ထံုးစံအတိုင္း “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ” ဟူ၍ပင္။

ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ကြ်န္မ အလယ္တန္း (Junior High) အဆင့္တက္ကာ သခ်ာၤ ဘာသာ သင္ရသည္။ ႏွစ္ေတြက အလ်င္အၿမန္ကုန္လြန္ခဲ့ရာ ဘာမွ်ပင္ ႀကာသည္မထင္ လိုက္ရဘဲ မာ့ခ္တစ္ေယာက္ ကြ်န္မအတန္းသို႔ၿပန္ေရာက္လာသည္။ လူက အရင္ ကထက္ ပိုေခ်ာလာသည္။ အေၿပာအဆိုက ယခင္အတိုင္း ယဥ္ေက်းဆဲပင္။ သို႔ေသာ္ ကိုးတန္းမွာ ကြ်န္မသင္သည့္ သခ်ာၤသစ္က အေတာ္ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္ရသည္ၿဖစ္ရာ မာ့ခ္တစ္ေယာက္ အရင္ကလို စကားမ်ားမ်ားမေၿပာႏုိင္ခဲ့။

တစ္ခုေသာ ေသာႀကာေန႔တြင္မူ အေၿခအေနကနည္းနည္းပိုဆိုးေနခဲ့သည္။ အဲသည္ ရက္သတၱပတ္ တစ္ခုလံုး သခၤ်ာသစ္သင္ခန္းစာတစ္ခုကို အတန္းသားမ်ား အႀကိတ္အနယ္ ႀကိဳးပမ္းတြက္ခ်က္ခဲ့ႀကရသည္။ သင္ခန္းစာက ခက္ေတာ့ ကေလးေတြ စိတ္ပင္ပန္းကာ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦးလည္း ခါတိုင္းလိုသည္းညည္းမခံႏုိင္ဘဲ အလြယ္တကူ စိတ္တိုေန ႀကသည္။ သို႔ႏွင့္ အေၿခအေနေတြ သည့္ထက္ ဆိုးရြားမသြားမီ ထိန္းသိမ္းရန္ အစီအစဥ္ တစ္ခု ကြ်န္မၿပဳလုပ္သည္။

ကြ်န္မအစီအစဥ္က အတန္းသားတစ္ဦးခ်င္းအားမိမိ အတန္းေဖာ္မ်ားအမည္ကို တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု နည္းနည္းစီ ခ်ဲ၍ တန္းစီလ်က္ ဗလာစာရြက္တြင္ ေရးခ်ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ အမည္တစ္ခုစီ၏ အနီးတြင္ ခ်န္ထားသည့္ ကြက္လပ္ အသီးသီး၌ ၄င္းအတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ပတ္သက္၍မိမိၿမင္သည့္ အေကာင္းဆံုးအခ်က္တစ္ခုစီကို စဥ္းစားေရးသား ႀကေစသည္။ ထို႔ေန႔က က်န္ရွိသည့္ စာသင္ခ်ိန္ေလးမွာ ၄င္းကထင္ၿမင္ခ်က္မ်ား ေရးသားႀကရင္းပင္ ကုန္ဆံုးသြားသည္။ အတန္းၿပီးသည့္အခါ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အားလံုး သူတို႔စာရြက္ကေလးေတြ ကိုယ္စီ ကြ်န္မဆီ အပ္ၿပီး ၿပန္ႀကသည္. ခ်ပ္က ကြ်န္မကို ၿပံဳးၿပသည္။ မာ့ခ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၊ အားလပ္ရက္မွာ ဆရာမ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ” ဟူ၍ႏႈတ္ဆက္သည္။

အဲသည္ စေနေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတစ္ဦးစီ၏ အမည္ကို စာရြက္လြတ္ တစ္ရြက္စီ ထိပ္တြင္ ကြ်န္မ ေရးထိုးၿပီးေနာက္ ၄င္းတစ္ဦးစီႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းအသီးသီးတို႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ားကို စီတန္း၍ ေရးခ်သည္။ တခ်ဳိ႕အတြက္ တစ္ရြက္ ေရးရသည္။ တခ်ဳိ႕အတြက္ ႏွစ္ရြက္။

တနလာၤေန႔ ေရာက္ေသာအခါ အဲသည္စာရြက္မ်ားကို သက္ဆိုင္သူ အသီးသီးသို႔ ကြ်န္မ ၿဖန္႔ေ၀ေပးလိုက္သည္။ သည္စာရြက္္ေတြ ဖတ္ကာမႀကာမီပင္တစ္တန္းလံုး ၿပံဳးလာ ႀကတာ ေတြ႕ရသည္။

“ဟယ္…တကယ္လား ၊ ငါက သူမ်ားေတြဒီကိစၥ သတိထားမိမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး”

“ငါ႔ကို သူမ်ားေတြ သူမ်ားေတြ ဒီေလာက္သေဘာက်လိမ့္မယ္လို႔ လံုး၀ထင္မထားဘူး”

စသည့္ တီးတိုးမွတ္ခ်က္ခ်သံမ်ားကြ်န္မႀကားရသည္။

သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့သည္စာရြက္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သူ႕ထံကမွ် စကားတစ္ခြန္း တစ္ပါဒ မႀကားရေတာ့ပါ။ စာသင္ခ်ိန္အၿပီးမွာသူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြး ေၿပာဆိုႀကတာ ၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္မွာ မိဘမ်ားကို ၿပႀက ေၿပာႀကတာေတြေတာ့ ရွိေလမလား မေၿပာတတ္ပါ။

သို႔ေသာ္ အဲသည္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမႈေတြ ရွိ ၊ မရွိဆိုတာက အေရးမႀကီးပါ။ အေရး ႀကီးသည္က သည္စာရြက္ေတြ ေပးလိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း သူတို႔တစ္ေတြ ေၿပာင္းလဲ သြားၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ အတန္းသူ အတန္းသားေတြ အားလံုး ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်ၿဖစ္လာႀကၿပီး တစ္ဦး ကိုတစ္ဦးလည္း ယခင္က နည္းတူ ခင္ခင္မင္မင္ ၿပန္လည္ ဆက္ဆံလာႀကပါသည္။

သည္လိုၿဖင့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း မာ့ခ္တို႔ အုပ္စု ကြ်န္မလက္က ထြက္ကာ အတန္းသစ္ အဆင့္ဆင့္ေတြတက္သြားႀကပါသည္။

ႀကားမွာ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ႀကာခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ ကြ်န္မ အပန္းေၿဖခရီးမွ ၿပန္လာ ေတာ့ မိဘမ်ားက ကြ်န္မကို ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳႀကသည္။ အိမ္သို႔အသြား ကားေပၚတြင္ ရာသီဥတု အေႀကာင္း ၊ ကြ်န္မခရီးစဥ္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားအေႀကာင္းေတြ ေမးၿမန္းေၿပာဆို လာႀကရင္း စကားစ နည္းနည္းၿပတ္သြားခ်ိန္တြင္ အေမက အေဖ့ဘက္ လွည့္ကာ အခ်က္ ေပးသည့္ ေလသံၿဖင့္ “အေဖႀကီး” ဟု ဆိုလိုက္သည္။ အေဖက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔ကာ စကား စ,သည္။

“အကၠလြန္းမိသားစု ညတုန္းက ဖုန္းဆက္တယ္”

“ဟုတ္လား ၊ သူတို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ၿပတ္ေနတာ ေတာင္ ႏွစ္ေပါင္ကို မနည္းဘူး ႀကာၿပီေနာ္ ၊ မာ့ခ္ တစ္ေယာက္လဲ ဘယ္လိုေနသလဲ မသိဘူး” ကြ်န္မက ၿပန္ေၿပာလိုက္မိ သည္။

အေဖက တည္ၿငိမ္စြာပင္ ဆက္ေၿပာသည္။

“မာ့ခ္ ဗီယက္နမ္မွာ က်သြားတယ္…၊ နက္ၿဖန္ သၿဂၤဳ ိဟ္မွာ ၊ သူတို႔မိသားစုက သမီးကို အသုဘ လိုက္ပို႔ေစခ်င္ႀကတယ္”

သည္ကေန႔တိုင္ေအာင္ပင္ အေဖ ကြ်န္မအား မာ့ခ္ကြန္လြန္သည့္သတင္းကို လမ္းမႀကီးေပၚက ဘယ္ေနရာနားမွာ ေၿပာၿပခဲ့သည္ဆိုတာ ကြ်န္မ တိတိက်က် အမွတ္ရေန ဆဲ ၿဖစ္သည္။

စစ္သည္ေတာ္တစ္ဦး၏ ရုပ္အေလာင္းအား စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ အခမ္းအနားမ်ားႏွင့္ ၿပင္ဆင္ ေနရာခ်ထားပံုကို ကြ်န္မ တစ္ခါမွ် မႀကည့္မၿမင္ဖူးပါ။ မာ့ခ္၏ ရုပ္သြင္က တကယ္ပင္ ရင့္က်က္ခံ့ညား၍ ေနသည္။ ကြ်န္မ ရင္ထဲတြင္ကား မာ့ခ္ရယ္…မင္း သာ စကားေၿပာႏုိင္မယ္ဆိုရင္ တစ္ကမာၻလံုးမွာ ရွိတဲ့ပလာစတာေတြအားလံုး ငါ ေပးပစ္ လိုက္မွာပါ ဟူ၍သာ ေၿပာဆိုေနမိခဲ့သည္။

အဲသည္ေန႔က ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွာ မာ့ခ္၏ သူငယ္ခ်င္းေတြ အၿပည့္ ေရာက္ရွိေန သည္။ ခ်ာလီ၏ ညီမက ေတးသီခ်င္း သီဆိုသည္။ သခၤ်ဳိင္းေနရာေဘးမွာ အေနရခက္လွ သည့္အထဲ မိုးက ရြာခ်ၿပန္သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ထံုးစံအတိုင္း ဆုေတာင္းပတၴနာၿပဳၿပီး ေနာက္စစ္သည္ေတာ္တစ္ဦးက ခရာမႈတ္သည္။

ထို႔ေနာက္ မာ့ခ္ကို ခ်စ္ခင္ႀကသူမ်ား သူ႕ေခါင္းတလား အနီးသို႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ အၿဖစ္ ခ်ဥ္းကပ္ ၿဖတ္သန္းႀကကာ သန္႔ရွင္းေသာ ေရစင္ေတာ္ ဖ်န္းပက္ႀကသည္။

အားလံုးေနာက္တြင္မွ ကြ်န္မ မာ့ခ္ရုပ္ကလာပ္ကိုေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေပးသည္။ ေခါင္းတလားအနီး ကြ်န္မရပ္ေနဆဲ ေစာေစာက ေခါင္းထမ္းရာတြင္ ပါ၀င္သည့္ စစ္သား ေလးတစ္ေယာက္ အနားကပ္လာကာ “မာ့ခ္ရဲ႕ သခၤ်ာဆရာမလားခင္ဗ်ာ…” ဟု ေမးသည္။ ကြ်န္မက ေခါင္းညိတ္ၿပကာ ေခါင္းတလားကိုပင္ မမွိတ္မသုန္ ႀကည့္ေနမိသည္။ “ဆရာမ အေႀကာင္း သူ အၿမဲေၿပာတယ္” သူက ဆက္ေၿပာေနသည္။

စ်ာပနာ အခမ္းအနား ၿပီးသည့္ေနာက္ မာ့ခ္ႏွင့္တစ္တန္းတည္းတက္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ခ်ာလီ၏ လယ္ေတာအိမ္သို႔ေန႔လယ္စာ စားရန္ သြားေရာက္ႀကသည္။ အဲသည္မွာ မာ့ခ္၏ အေဖႏွင့္အေမ လည္းေရာက္ေနႀကသည္။ ကြ်န္မအား ေတြ႕ရန္ ေစာင့္ ဆိုင္းေနႀကၿခင္းပင္။

“ဆရာမကို ၿပစရာတစ္ခုရွိတယ္” မာ့ခ္၏ အေဖက ဆိုကာ သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္သည္။

“မာ့ခ္ ကြန္လြန္တဲ့အခ်ိန္ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ေဟာဒီဟာေလး ေတြ႕ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္ ၊ ဆရာမ မွတ္မိလိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္”

သူက ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဖြင့္ကာ ႏြမ္းေႀကစုတ္ၿပတ္ေနၿပီၿဖစ္သည့္ ဗလာစာရြက္စ ႏွစ္ခု ကို ဂရုတစိုက္ ထုတ္ယူသည္။ စကၠဴစမ်ားက ၿဖန္႔လိုက္ ေခါက္လိုက္ လုပ္ဖန္မ်ားသၿဖင့္ ေခါက္ရုိးေနရာမွ ၿပတ္ေတာက္ကာ တိပ္စမ်ားႏွင့္ပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ၿပန္ကပ္ထားခဲ့ပံု ေပၚေန သည္။ ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာပင္ ႀကည့္စရာ မလိုပါ။ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရးသည့္ မာ့ခ္အေႀကာင္းအေကာင္းဆံုး မွတ္ခ်က္ေတြကို စုစည္းေပးထားသည့္ မွတ္တမ္း စာရြက္ မ်ားၿဖစ္ေႀကာင္း ကြ်န္မသိပါသည္။

“ဒီအတြက္ ဆရာမကို အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၊ ဆရာမၿမင္တဲ့အတိုင္း သူက ဒီဟာေလးကို သိပ္တန္ဖိုးထားတာ” မာ့ခ္၏ မိခင္က ဆိုရွာပါသည္။

မာ့ခ္၏ အတန္းေဖာ္ေတြ ကြ်န္မတို႔ အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာႀကသည္။ ခ်ပ္က ရွက္ၿပံဳး ကေလး ၿပံဳးကာ “ကြ်န္ေတာ္လဲ ကြ်န္ေတာ့္စာရြက္ေလးကို သိမ္းထားပါတယ္ ၊ အိမ္က ကြ်န္ေတာ့္စားပြဲ အေပၚဆံုး အံဆြဲထဲမွာ အၿမဲ ရွိတယ္”

“ခ်ာလီကလဲ သူ႕စာရြက္ကေလးကို ကြ်န္မတို႔ လက္ထက္ပြဲ အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ ထည့္ထားခိုင္းတာဗ်” ခ်ာလီ၏ ဇနီးက ၀င္ေၿပာသည္။

“ကြ်န္မမွာလဲ ရွိတယ္ ၊ ဒိုင္ယာရီထဲ ညွပ္သိမ္းထားတယ္” မာရီလင္က ဆိုသည္။

ထို႔ေနာက္ ေနာက္ထပ္ အတန္းေဖာ္တစ္ဦး ၿဖစ္သူဗစ္ကီက လက္ေပြ႔ အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏႈိက္ဖြင့္ၿပီး သူ႕စာရြက္ ေႀကေႀကမြမြေလးကို ထုတ္ၿပသည္။ “ကြ်န္မကေတာ့ ဒါေလးကို အၿမဲ ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေဆာင္ထားတယ္ ၊ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးလဲ သူတို႔ စာရြက္ေတြ ရုိရုိေသေသသိမ္းထားႀကမွာပါ” ဟူ၍သူကဆိုသည္။

သည္ဟာေတြ ႀကားရၿပီသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ကြ်န္မ လံုး၀ထိန္းထားႏုိင္စြမ္း မရွိ ေတာ့ပါ။ အဲသည့္ေနရာမွာပင္ ထိုင္ကာ ကြ်န္မ ငိုခ်လိုက္မိပါသည္။ မာ့ခ္အတြက္ေရာ မာ့ခ္ကို ေနာက္ထပ္ဘယ္ေသာအခါမွ် ေတြ႕ႏုိင္ႀကမွာ မဟုတ္ေတာ့သည့္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း မ်ား အတြက္ပါ ကြ်န္မ ငိုလိုက္မိၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။

[မူရင္း။ ။ Helen P.Mrosla ၏ All The Good Things]