ဘာေတြပဲ ၿဖစ္ေနေန ၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ဘာေတြပဲ ၿဖစ္ေနေန ၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်

၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားၿပည္၌ ရစ္ခ်တာ စေကး ၈.၂ ရွိသည့္ အင္အားၿပင္းထန္ေသာ ေၿမငလ်င္ႀကီးတစ္ခုၿဖစ္ေပၚသည္။ တိုက္တာအိမ္ရာေတြ ေၿမႀကီးမွာ ၿပားၿပား၀ပ္သြားၿပီး ၄မိနစ္ပင္ မၿပည့္သည့္အခ်ိန္အေတာအတြင္း လူေပါင္း ၃၀,၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။

အပ်က္အစီးေတြ ဖရုိဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ားႀကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကိုအိမ္မွာ ေဘးမသီရန္္မခထားခဲ့ကာ သူ႕သားရွိေနမည့္ စာသင္ေက်ာင္းဆီသို႔ ေၿပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေၿမမွာ ၿပားခ်ပ္ေနၿပီ။

ရုတ္တရက္သူ႕ရင္ထဲဆို႔နင့္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားၿဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကိုသူေပးထားသည့္ ကတိစကားကို ၿပန္၍ သတိရသည္။ “ဘယ္ကိစၥမ်ဳိး ႀကံဳႀကံဴသားဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔ ၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်” ဆိုေသာစကား။ သူ႕မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအိုင္လာသည္။ သူေရွ႕တြင္တစ္ခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္းရွိခဲ့ေသာ ေနရာ၌ အုတ္ပံုအစုအေ၀းတစ္ခုရွိေနသည္။ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္စရာ မရွိေအာင္ပိၿပားေနသည့္ အုတ္ပံုႀကီးတစ္ခု။ သို႔ေသာ္သားထံေပးထားခဲ့သည့္ကတိစကားကို သူထပ္တလဲလဲ ၿပန္ႀကားေနသည္။

စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းကာသူ ေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း လိုက္ပို႔ေနက်ၿဖစ္သည့္ သူ႕သားငယ္၏ စာသင္ခန္းရွိရာ ေနရာကို မွန္းဆ ရွာေဖြသည္။ သားတို႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦး၏ လက္ယာဘက္အပိုင္းေနာက္ဘက္ၿခမ္းမွာ။

သည္ေနရာသို႔ သူေၿပးသြားသည္။ ၿပီး အုတ္က်ဳိးအုတ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြဖယ္ရွားၿခင္း ၿပဳေလသည္။

သူ ဖယ္ရွားေနဆဲ တၿခားမိဘေတြပါ ေရာက္လာႀကသည္။ “ငါ႔သားေလး ေသပါၿပီ” ။ “အမယ္ေလး…ငါ႔သမီးေလး မရွိေတာ့ပါဘူး” စသၿဖင့္ ေသာကမီး ၊ ပရိေဒ၀မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေႀကြးႀကၿမည္တမ္းႀကသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည့္ တခ်ဳိ႕မိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြးရူးေသြးတမ္း လုပ္ကိုင္ေနဟန္ရွိေသာ) သူ႕အား ကရုဏာသက္ကာ ေက်ာက္ပ်က္ အုတ္က်ဳိးပံုမွေဖ်ာင္းဖ်ေခၚယူႀကသည္။

“မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”

“ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”

“အဲဒီလို လုပ္ေနလို႔ အက်ဳိးမထူးေတာ့ပါဘူး ၊ အိမ္သာ ၿပန္ပါဗ်ာ”

“စိတ္ထိန္းမွေပါ႔ ၊ ခင္ဗ်ားၿမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ၊ ဘာလုပ္လို႔ရဦးမွာလဲ” စသၿဖင့္ ေၿပာႀကသည္။

တခ်ဳိ႕ကဆိုလွ်င္ “ေဟ့လူ…ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ဆိုးေနဦးမယ္” ဟုၿပစ္တင္ႀကသည္။

သည္လိုလာေၿပာသည့္မိဘတိုင္းကို သူက စကားတစ္ခြန္းပဲၿပန္ေၿပာသည္။ “ဒီမွာ…ခင္ဗ်ား အခု ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ၀င္ကူမလား ၊ မကူဘူးလား ၊ ဒါပဲေၿပာဗ်ာ” ဟူ၍။ သည္ေနာက္ အဲသည္လူေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ သူ႕သားကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ဖို႔ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္တံုးခ်င္းတစ္ဖဲ့ခ်င္းေကာက္ယူဖယ္ရွားသည္။

သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရွိ ေရာက္လာၿပီး သူ႕ကိုဆြဲထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ “မီးေတြ ေလာင္ေနၿပီ ဘယ္ေနရာကမဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏုိင္တယ္။ ခင္ဗ်ားအတြက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္လုပ္ပါ႔မယ္ ၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ၿပန္ပါ” ဟု ဆိုသည္။ သားကိုခ်စ္ေသာ အေဖကေတာ့ သူ႕စကားကို အေရးမထား။ “ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ကူညီမလား ၊ မကူညီဘူးလား ၊ ဒါပဲေၿပာပါ” ဟုပဲၿပန္ေၿပာသည္။

ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။

“ခင္ဗ်ား ေသြးရူးေသြးတန္း ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔ ၊ ခင္ဗ်ားေႀကာင့္ တၿခားလူေတြမွာ အႏၱရာယ္ၿဖစ္မယ္ ၊ အိမ္ၿပန္ပါ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ႔မယ္”

ရဲကိုလည္း ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကိုကူညီမွာလားပဲသူၿပန္ေမးသည္။

မည္သူကမွ် မကူညီ။

သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူ႕ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္းဇြဲနပဲႀကီးစြာသူတူးေဖာ္သည္။ သူ႕မွာ အေရးႀကီးေနတာတစ္ခုပဲ ရွိသည္။ “ငါ႔သားေလး ေသၿပီလား ၊ အသက္ရွင္ေနေသးလား” ဒါေသခ်ာဖို႔ လိုသည္။ မ်က္ၿမင္ဒိ႒ သူေတြ႕ရဖို႔ လိုသည္။

သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ဳိး အုတ္ပ်က္ပံုကို ဖယ္ရွားသည္။ ၈နာရီႀကာၿပီး၊ …၁၂နာရီ၊ … ၂၄နာရီ၊ …၃၆နာရီ၊ အဲသည္ေနာက္ ၃၈နာရီေၿမာက္၌ အုတ္အဂၤေတတံုးႀကီး တစ္တံုး သူဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သား၏ အသံကိုႀကားလိုက္ရသည္။

ခ်က္ခ်င္းပင္ သားနာမည္ကို သူသံကုန္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။

“အာမန္း…”

ၿပန္ေအာ္သံ ႀကားရသည္။ “ေဖေဖ…ေဖေဖလား ၊ သားပါ ေဖေဖရ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သားေၿပာထားတယ္ ၊ ‘ဘာမွမေႀကာက္နဲ႔ ၊ ငါ႔အေဖ မေသေသးရင္ ငါ႔ကိုေသခ်ာေပါက္လာကယ္မွာ ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတို႔လဲလြတ္မယ္’ လို႔ ၊ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္ မဟုတ္လား ၊ ‘ဘယ္ကိစၥမ်ဳိးႀကံဳႀကံဳ သားမစိုးရိမ္နဲ႔ ၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်’ ဆိုတာေလ ၊ အခုအေဖ ေၿပာထားတဲ့ အတိုင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ႔”

“အဲဒီ ေအာက္ထဲမွာ ဘယ္လို အေၿခအေန ရွိလဲသား” အေဖက ေမးသည္။

“သားတို႔ ၃၃ ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ ေယာက္ပဲ က်န္တယ္ အေဖ ၊ သားတို႔ ေႀကာက္လဲ ေႀကာက္တယ္ ၊ ဆာလဲ ဆာတယ္ ၊ ေရးလဲ ငတ္တယ္၊ အေဖ ေရာက္လာတာ အရမ္း၀မ္းသားတာပဲ ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတို႔ေနရာေလး ကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေၿမွာင့္ေလး တစ္ေၿမွာင့္မပိဘဲ က်န္ေနတယ္ ၊ အဲဒါေႀကာင့္ သားတို႔ မေသတာ”

“ကဲ…ထြက္ခဲ့ေတာ့သားေရ”

“ေနဦး ေဖေဖရ ၊ တၿခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ ၊ သားမွာက ေဖေဖ ရွိေနတာပဲ ၊ ဘယ္လိုကိစၥမ်ဳိး ႀကံဳႀကံဳသားက မစိုးရိမ္ဘူး ၊ အေဖလာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္”

[မူရင္း။ ။ Mark V.Hansen ၏ Are You Going To Help Me?]