ငါသိတယ္ ၊ ငါလုပ္ႏုိင္ရမယ္

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ငါသိတယ္ ၊ ငါလုပ္ႏုိင္ရမယ္

သင္တတ္ႏုိင္မည္ထင္သလား

မတတ္ႏုိင္ဘူးထင္သလား

မည္သို႔ထင္သည္ၿဖစ္ေစ

သင့္အထင္ မွန္ပါလိမ့္မည္

ဟင္နရီဖို႔ဒ္

အဲသည္တုန္းက ေရာ့ကီး အသက္ငါးႏွစ္။

သူ႕မိခင္ ကယ္လီက ပစ္ကပ္ ထရပ္ကားေလးကို ေမာင္းကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အယ္လဗားမားေတာေက်းလက္ကိုၿဖတ္သန္းလာခဲ့ႀကသည္။ ေရာ့ကီးက သူ႕ အေမေပါင္ေပၚေၿခတင္လ်က္ အိပ္ရင္းလိုက္ပါလာသည္။

လမ္းက ယာဥ္ေႀကာႏွစ္ခုစာေလာက္သာ က်ယ္သည့္ေတာလမ္း။ အေကြ႕အ၀ိုက္ေတြလည္း မ်ားသည္။ ကယ္လီက ကားကိုဂရုစိုက္ေမာင္းႏွင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းက ေကြ႕သြားၿပီး တံတားက်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခုထဲ ဆက္တိုက္၀င္ရသည္။ သည္အခ်ိန္ကားက ခ်ဳိင့္တစ္ခုထဲ ေဆာင့္က်ၿပီး လမ္းေဘးဘက္ေခ်ာထြက္ကာ ညာဘက္ေရွ႕ဘီးက ေၿမာင္းလိုၿဖစ္ေနသည့္ ဘီးလမ္းေႀကာင္းရာတစ္ခုထဲ က်သည္။ ကားေမွာက္မွာ စိုးသၿဖင့္ ကယ္လီက လီဗာကို ဖိနင္း ၊ စတီယာရင္ကို ဘယ္ဘက္တအားလွည့္ၿပီး ကားကို လမ္းေပၚ ကမန္းကတန္း ဆြဲတင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေရာ့ကီး၏ ေၿခေထာက္ႀကားမွာ ကန္႔လန္႔ခံေနသည္။ ပစ္ကပ္ကိုသူမထိန္းႏူိင္ေတာ့။

ကားက တစ္ၿပန္ႏွစ္ၿပန္ လိမ့္ကာ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔နက္သည့္ ေခ်ာက္ထဲ က်သြားသည္။ ေခ်ာက္ထဲ ကားေရာက္ေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႏုိးလာသည္။

“ေမေမ…ေမေမ၊ သားတို႔ ကားဘီးေတြ မိုးေပၚေထာင္ေနပါလား” အေမ့အား သူေမးသည္။

ကာလီ့မ်က္စိႏွစ္ဖက္လံုး ေသြးေတြဖံုးေနသၿဖင့္ ဘာကိုမွ မၿမင္ရ။ ဂီယာတံႏွင့္ ေဆာင့္ထိုးမိေသာဒဏ္ေၾကာင္႔ ႏႈတ္ခမ္းက ပါးအထိ ဟက္တက္ကြဲကာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး စုတ္ၿပတ္ေၾကမြေနသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္လံုး က်ိဳးေၾကသြားၿပီး ခ်ိဳင္းၾကားတစ္ဖက္၌ အရုိးတစ္ေခ်ာင္းေဖာက္ထြက္ေနသည္။ ၿပီး ပိန္ခ်ဳိင့္သြားသည့္တံခါးက သူ႔ခႏၶာကိုယ္အား ဖိညွပ္ထားသလိုလည္းၿဖစ္ေနသည္။

“ေမ့ေမ့ကို သားဆြဲထုတ္ေပးမယ္” ေရာ့ကီးကဆိုသည္။ အံ့ႀသဖြယ္ပင္သူက ဒဏ္ရာလံုး၀မရခဲ့။ သူ႕အေမေအာက္မွတိုးေ၀ွ႔ထြက္ကာ ပြင့္ေနေသာ တံခါးေပါက္မွသူေလွ်ာဆင္းသည္။ ၿပီးလွ်င္ မိခင္အားဆြဲထုတ္ႏုိင္ရန္ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမည္မွ် အားစိုက္ဆြဲေသာ္လည္း ကယ္လီက နည္းနည္းမွ် မေရြ႕။

“ေမေမ ခဏ အိပ္ပါရေစ သားရယ္” ကယ္လီကဆိုသည္။ သူကသတိလစ္တစ္ခ်က္ မလစ္တစ္ခ်က္ ၿဖစ္ေနသည္။

“ဟင့္အင္း ေမေမ…ေမေမ မအိပ္ရဘူး” ေရာ့ကီးက လံုး၀ၿငင္းသည္။

ေရာ့ကီးက ကားထဲ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းၿပန္၀င္ၿပီး သူ႕အေမကို သည္အထဲက မရမက တြန္းထုတ္သည္။ ၿပီးေနာက္ အေမသည္နား ခဏေနခဲ့ ၊ သားလမ္းေပၚတက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ကားကို အကူအညီေတာင္းမယ္ဟုဆိုသည္။ မိခင္ကစိတ္မခ်။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲမွာ သူ႔သားေလးကို ကားေမာင္းလာသူေတြၿမင္ခ်င္မွၿမင္မွာဟုေတြးကာ သားတစ္ေယာက္တည္းမသြားနဲ႔ဟုဆိုသည္။

အဲသည္ေနာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးကမ္းပါးယံကို ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း တြားတက္ႀကသည္။ ေရာ့ကီးက အေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၄၀ မွ်ရွိသည့္ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင့္ ၁၀၄ ေပါင္ေလးေသာ သူ႕မိခင္ကို တြန္းတင္သည္။ ခရီးကမတြင္ႏုိင္။ တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္လက္မ ႏွစ္လက္မ ေလာက္စီပဲေရြ႕သည္။ ေ၀ဒနာၿပင္းထန္းလြန္းသၿဖင့္ ကယ္လီ လက္ေလွ်ာ့ခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ေရာ့ကီးက မေလွ်ာ့ရ။

သူ႕အေမ အားမေလွ်ာ့ေစရန္ ေရာ့ကီးက “ေမေမ ၊ မီးရထားေလးအေႀကာင္း သတိရ” ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔ကေလးေတြ အလြန္ႏွစ္သက္သည့္ ‘စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေသာစက္ေခါင္းေလး’ ပံုၿပင္ကို သူဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္သည္။ စက္ေခါင္းေလးသည္ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ႀကီးကို မရရေအာင္ တက္သြားသည္။ စက္ေခါင္းေလးအေႀကာင္းမိခင္အား သတိေဖာ္ေပးရန္အတြက္ ပံုၿပင္ထဲမွာပါသည့္ ‘ငါသိတယ္ ၊ မင္းတတ္ႏုိင္တယ္ ၊ ငါသိတယ္ ၊ မင္းတတ္ႏုိင္တယ္’ ဆိုသည့္ လံူ႕ေဆာ္စကားေလးကို သူ႔ႏူတ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္သည္။

ေနာက္ဆံုး လမ္းမေပၚေရာက္ႀကၿပီး သူ႕မိခင္၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၿမင္ရေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ထရပ္ကားတစ္စီးလာတာ ၿမင္ေတာ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းကာ “ရပ္ပါ ခင္ဗ်ာ ၊ ရပ္ပါ ခင္ဗ်ာ” ဟု ေအာ္သည္။

“ေမ့ေမ့ကိုေဆးရုံပို႔ေပးႀကပါ” ထရပ္ကား ေမာင္းသူအား သူ ေမတၱာရပ္ခံသည္။

ကယ္လီ၏ မ်က္ႏွာကို ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ရွစ္နာရီမွ်ႀကာေအာင္ ၿပန္လည္ၿပဳၿပင္ယူရသည္။ စုစုေပါင္း ၃၄၄ ခ်က္တိတိ ခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ယေန႔သူ႕မ်က္ႏွာက ယခင္ကႏွင့္တၿခားစီ ၿဖစ္ေနသည္။ “အရင္တုန္းကဆိုရင္ ကြ်န္မ ႏွာတံေလးက သြယ္တန္းေနတာပဲ ၊ ႏႈတ္ခမ္းက ပါးပါး ၊ ပါးရုိးေပၚေပၚနဲ႔ေပါ့ ၊ အခုေတာ့ႏွာေခါင္းပြပြ ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ ၊ ပါးရုိးခ်ပ္ခ်ပ္ ၿဖစ္ေနၿပီ”

သို႔ေသာ္ ဘာပဲေၿပာေၿပာ အမာရြတ္ေတာ့ သိပ္မေပၚေပ။ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာေတြ အားလံုး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၿပန္ေကာင္းသြားခဲ့သည္။

ေရာ့ကီး၏ စြမ္းေဆာင္ပံုအေႀကာင္းသည္ ဧရာမ သတင္းႀကီးတစ္ခု ၿဖစ္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သတၱိခဲ ခ်ာတိတ္ကေတာ့ သူ လုပ္ခဲ့တာ ဘာမွ ထူးထူးၿခားၿခား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မပါပါဟု ဆိုသည္။ “ဒီကိစၥႀကီး ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်တယ္လို႔မထင္ႀကပါနဲ႔ေနာ္ ၊ မေတာ္တဆ ၿဖစ္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲလုပ္ရတာေပါ့ ၊ ဘယ္သူမဆို ဒီလိုႀကံဳရင္ ဒီတိုင္းလုပ္ႀကမွာပဲ မဟုတ္လား”

သူ႕ မိခင္ကေတာ့ ဆိုသည္။

“ေရာ့ကီးေလး ကယ္လို႔သာေပါ့ ၊ မဟုတ္ရင္ ကြ်န္မ ေသြးလြန္ၿပီး ေသမွာ” ဟူ၍။

[မူရင္း။ ။ Michele Borba ၏ I Think I Can!]