ဆပ္ကပ္

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ဆပ္ကပ္

လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ
အေကာင္းဆံုးအစိတ္အပိုင္းဆိုတာ
မႀကီးမက်ယ္တဲ့ ၊ အမည္အေဖာ္တဲ့ ၊ အမွတ္တရၿပဳမေနတဲ့
အႀကင္နာ ၊ ေမတၱာ အၿပဳအမူေလးမ်ားပါ။
၀ီလ်ံ၀ါ့ဒ္စ၀ပ္

ကြ်န္ေတာ္ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ၿဖစ္သည္။ အေဖ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္ တန္းစီေနႀကသည္။ အေတာ္ႀကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီး သည့္ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကားမွာ မိသားစု တစ္ခုသာ က်န္ေလသည္။

သည္မိသားစုကို ႀကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာသေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ် ၁၂ႏွစ္ ၿပည့္ေသးပံုမရ။ သူတို႔အၿပင္ေတြႀကည့္ရုံၿဖင့္ပင္ ေငြေႀကးၿပည့္ၿပည့္စံုစံုထဲက မဟုတ္ေႀကာင္းသိႏုိင္သည္။ အ၀တ္အစားေတြကအဖိုးတန္ထဲက မဟုတ္။ သို႔ေသာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တန္းစီေနႀကသည္။ သို႔ေသာ္ႏႈတ္ကမူ ညဘက္တြင္ သူတို႔ႀကည့္ရမည့္ဆပ္ကပ္ လူၿပက္မ်ား ၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင့္ အၿခားၿပကြက္မ်ား အေႀကာင္းကို အားတက္သေရာ ေၿပာဆိုေနႀကသည္။ သူတို႔ေလးေတြခၿမာ ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခါမွ် ႀကည့္ဖူးႀကဟန္မတူ။ သည္ညကေတာ့ သူတို႔ဘ၀မွာ တကယ့္ အမွတ္တရည ၿဖစ္ေတာ့မည့္ပံုမ်ဳိး။

အေဖႏွင့္အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ၀မ္းေၿမာက္ဂုဏ္ယူသည့္ အသြင္အၿပင္မ်ားၿဖင့္ ရပ္ေနႀကသည္။ ကေလးေတြ၏ မိခင္က ခင္ပြန္းသည္၏လက္ကို ကိုင္လ်က္သူ႕မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကည့္ေနပံုမွာ ‘ေမ့ခ်စ္သူလူစြမ္းေကာင္းႀကီး’ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္သေနဘိသည့္အလား အထင္ႀကီးမႈ ၊ ေလးစားမႈလကၡဏာေတြ အၿပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း ‘အားကိုးစမ္းပါအခ်စ္ရယ္’ ဟုခြန္းတုံ႔ၿပန္သည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာ အၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ႀကည္ႏူးစြာႀကည့္သည္။

သည္အခိုက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက အေဖလုပ္သူအား လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလံလွမ္းေမးသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ ကေလးလက္မွတ္ရွစ္ေစာင္နဲ႔လူႀကီးလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ လိုခ်င္ပါတယ္ ၊ အဲဒါ မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး လာလို႔ရမွာ” သူက တက္တက္ႀကြႀကြပင္ ေၿဖသည္။

အမ်ဳိးသမီးက လက္မွတ္ခ ႏႈန္းထားမ်ား လွမ္းေၿပာသည္။

ဇနီးသည္က သူ႔ခင္ပြန္း၏လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းလည္းငံု႔သြားသည္။ အမ်ဳိးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ သူ ေရွ႕သို႕ အနည္းငယ္တိုးကာ “ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ”ဟူ၍ ေမးသည္။

လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက ေစ်းႏႈန္းေတြထပ္ေၿပာသည္။

အေဖလုပ္သူမွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါ။

သို႕ေသာ္ သည္အခ်ိန္က်မွ သူေနာက္ဘက္ လွည့္ကာ ကေလးေတြကိုအေဖ့မွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါလို႔ သည္ည ဆပ္ကပ္ႀကည့္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု သူဘယ္သို႔ ေၿပာထြက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။

ၿဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကို ၿမင္ကာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအကၤ် ီအိတ္ထဲ လက္ႏႈက္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္လာၿပီးေနာက္ေၿမႀကီးေပၚအသာပစ္ခ်သည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ေႀကာင္းႀကားၿဖတ္ေၿပာလိုပါသည္။) ထို႔ေနာက္ အေဖပဲ သည္ပိုက္ဆံကိုၿပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ား ဖခင္ ပခံုးကိုသြားပုတ္ၿပီး ေၿပာသည္။ “ဒီမွာခင္ဗ် ၊ ေစာေစာက ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္”

အေဖဘာလုပ္သည္ဆိုတာ ထိုပုဂၢိဳလ္ ေကာင္းစြာနားလည္လိုက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ သူ လက္ၿဖန္႔ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ဒီလိုအသည္းအသန္ အေရးတႀကီးအခ်ိန္ ၊ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္အရွက္ႀကီး ရွက္ရမည့္အၿဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳရအံ့ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ သည္အကူအညီအတြက္ သူတကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုကို သူ စူးစိုက္၍ႀကည့္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကို သူလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားၿဖင့္ေက်းဇူးတင္စကားဆိုသည္။

“ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ ၊ တကယ့္ကိုေက်းဇူးပါပဲ ၊ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေရာ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု အတြက္ပါ အဖိုးမၿဖတ္ႏုိင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ” သည္လိုေၿပာရင္းသူ႕ပါးၿပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။

အေဖႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ကားဆီသို႔ လွည့္ၿပန္ကာ အိမ္သို႔ပဲ ေမာင္းလာခဲ့ႀကသည္။ အဲသည္ည ဆပ္ကပ္ပြဲသို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသြားႀကပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ညသည္ အခ်ည္းႏွီး ညေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ခဲ့။

[မူရင္း။ ။ Dan Clark ၏ The Circus]